Acute zorg, de patiënt en zorgverzekeraar bepaalt
Array
In een onlangs verschenen rapport van CVZ moet de patiënt meer duidelijkheid krijgen over de acute zorg. Daarbij geldt dat iedere zorgvraag die de betrokkene als acuut presenteert, ook als zodanig wordt behandeld. De patiënt weet niet waar hij met zijn acute zorgvraag aan het juiste adres is : huisartsenpost of spoedeisende eerste hulp van het ziekenhuis. Deze onduidelijkheid leidt tot een onnodig hoog aantal zelfverwijzers op de SEH. De opvang binnen de SEH’s is niet altijd geschikt voor alle typen patiënten die zich aandienen (overbehandeling), daarbij is het medische dossier veelal niet beschikbaar. Uitgangspunt voor een adequate acute-zorgverlening is het verlenen van de juiste zorg op het juiste moment, op de juiste plaats, door een hulpverlener met de vereiste deskundigheid.Het is de patiënt die de spoedeisendheid in eerste instantie inschat. Deze inschatting kan verschillen van de medische inschatting. Achteraf blijkt dan ook vaak, dat geen acute zorg nodig was. Er was sprake van uitstelbare zorg of eventueel had ook geruststelling volstaan. Dit geeft al een indicatie van mogelijke doelmatigheidswinst binnen de acute zorg. Omdat mensen niet altijd goed weten bij welke instantie zij terecht moeten met hun acute-zorgvraag, wenden zij zich niet altijd onmiddellijk tot de juiste hulpverlener. Ook hierdoor ontstaat er ondoelmatigheid in de keten. De Zorgverzekeringswet die 1 januari 2006 in werking treedt, kent een functionele omschrijving van de aanspraken. Dit betekent dat de aanspraken qua inhoud en omvang wettelijk geborgd zijn; de invulling wie de zorg levert en waar de zorg geleverd wordt, is aan de zorgverzekeraar en/of verzekerde om te besluiten.
Dit betekent dat er in de praktijk minder sprake zal zijn van overheidsregulering op dit gebied en meer beleidsruimte en beslissingsvrijheid bij de andere partijen. Van belang is verder dat de minister heeft duidelijk gemaakt, dat bij het aanbieden van acute zorg slechts in zeer geringe mate sprake kan zijn van marktwerking. Deze aanspraak zal dus plaatsvinden in een grotendeels niet-concurrentiele omgeving. De functionele omschrijving van de aanspraak geeft de zorgverzekeraar meer dan voorheen beleidsvrijheid om ‘de aanspraak op acute zorg’ vorm te geven. Hij krijgt meer dan voorheen de mogelijkheid om deze van aanbodgericht, meer vraaggericht in te kopen. Daarbij geldt een aantal randvoorwaarden: de publieke waarden toegankelijkheid, kwaliteit en doelmatigheid. Verder moeten de regionale omstandigheden en de regionale actoren in belangrijke mate de daadwerkelijke vormgeving van de aanspraak in de praktijk bepalen. 112 of 113, één loket
Het zou goed zijn als er een eenduidige toegang en regie is voor acute zorg zoals voor telefonische toegang en regie voor levensbedreigende vragen (112) en telefonische toegang en regie voor niet-levensbedreigende vragen (‘113’). Struikelblokken in het veld om een goede keten tot stand te brengen zijn o.a.:
– als de zelfverwijzers op de SEH direct naar de huisartsen verwezen worden, brengt dit een inkomensderving voor de specialisten met zich mee.
– voor de huisartsen betekent de verwijzing van de zelfverwijzers een toename van de werkdruk terwijl hier vooralsnog geen financiële compensatie tegenover staat.
– er ontbreekt een vanzelfsprekende stuurkracht bij de initiatieven voor de ketenontwikkeling. De sturing zowel op het landelijke, als op het regionale speelveld is diffuus. De telefonische triage vormt het belangrijkste werk van het regionale loket. Heel veel zorgvragen zullen hier met een advies en geruststelling worden ‘afgehandeld’. In opdracht van VWS onderzoekt het Nederlands Huisartsengenootschap (NHG) momenteel de praktische mogelijkheid om te komen tot een eenduidig triagesysteem en een systeem van kwaliteitsborging daarvoor. In december 2005 zijn de resultaten hiervan bekend. Een dergelijk triagesysteem is een absolute voorwaarde voor het goed functioneren van de keten achter een regionaal loket.
Het CVZ is van mening dat deze knelpunten alleen op te lossen zijn door een andere benadering te kiezen van de problematiek, met name op het gebied van de besturing en bekostiging. Het college stelt de volgende activiteiten voor de korte en middellange termijn voor. Deze beleidsagenda kan, na bespreking in het Platform Acute Zorg, nader uitgewerkt worden. Het CVZ start op de kortere termijn een nadere verkenning van het werken met functies in de praktijk en de gevolgen hiervan in een regio voor de patiëntenstromen, de kwaliteit en de verschuivingen in de bekostiging ten opzichte van de huidige domeingerichte financiering. Link
Acute zorg: over schakels en functies CVZ
Bron: HuisartsVandaag
