Newlifestyleresort for (ex-)kankerpatiënten
ArrayDe ansichtkaart rept van een ‘(t)huis na(ast) kanker’, en het gastenboek bevat geschreven superlatieven als ‘overtreffende trap van verwennerij’, ‘warm bad’ en ‘werkelijk álles klopt’. De lofzang op het ‘Newlifestyleresort for survivors of cancer’ laat geen ruimte voor twijfel: het toevluchtsoord voor (ex-)kankerpatiënten in het Duitse Zweifall lijkt in een behoefte te voorzien. In uiterlijke zin wijkt het nauwelijks af van een trendy hotel. Er zijn dertig comfortabele kamers, waarvan het gros is voorzien van eigen toilet en douche. Verder is er een haardkamer, bibliotheek, sociëteit, eetcafé, sauna, hottub, fitnessruimte, conferentiezaal en riante tuin met speelattributen. Er is veel gebruikgemaakt van sloophouten meubelen, terwijl de gekozen kleuren in de diverse ruimten warmte uitstralen.
Het unieke karakter zit echter in het concept verscholen: een ontmoetingsplek voor mensen die kanker hebben getrotseerd of overwonnen, of er aan de zijlijn mee zijn geconfronteerd. De slopende ziekte als gemene deler derhalve.
Ze kunnen er zelf over meepraten, de initiators Rob en Sibyl Heijne. In 2002 werd bij hem op 32-jarige leeftijd acute lymfatische leukemie geconstateerd. Maandenlang werd er tussen hoop en vrees gelaveerd. Chemokuren en een stamceltransplantatie (‘Met dank aan m’n oudste broer Chris’) waren nodig om de kwaadaardige kankercellen uit te roeien.
De bedwongen bloedkanker een plaats geven en de draad weer oppakken, bleek daarentegen makkelijker gezegd dan gedaan.
Heijne dreigde in een sociaal isolement terecht te komen. ,,Je mist het luisterend oor van iemand die begrijpt wat er door je heen gaat. Familie, vrienden en kennissen zijn weliswaar intens betrokken, maar ze staan wél aan de zijlijn. Zij zien slechts de buitenkant, kunnen het innerlijk moeilijk doorgronden. En naarmate de tijd verstrijkt, verflauwt de aandacht. Terwijl het verwerkingsproces dan nog geenszins is afgerond.”
Aanvankelijk kon hij nog op het lotgenotencontact terugvallen. ,,Als je net uit het ziekenhuis bent ontslagen, is dat een prachtinstrument. Er wordt gesproken over de gevolgen van de ziekte en hoe het nu op korte termijn verder moet. Maar ben je het stadium van opkrabbelen voorbij, dan val je in een zwart gat. De handvatten die je bij het inrichten van een nieuwe toekomst zoekt, krijg je veelal niet aangereikt. Dat kan er toe leiden dat je te veel in het verleden blijft hangen en wordt afgeremd om voorwaartse stappen te zetten. De dood is dan weliswaar buiten gezet, maar het leven wordt niet binnen gelaten.”