Amelie van Esbeen wil het debat over euthanasie in Belgie aanzwengelen
Array‘Meneer, kan u me helpen? Ik wil sterven.’ Amelie Van Esbeen (93) vraagt het aan iedereen die haar kamer binnenkomt. Omdat niemand haar euthanasiewens wil inwilligen, is ze sinds vorige week – na een mislukte zelfmoordpoging – in hongerstaking. ‘Tot de dood’, zegt ze. Wim Distelmans, de voorzitter van de euthanasiecommissie, vindt dat de euthanasiewetgeving voor sommige erg oude bejaarden verruimd zou moeten kunnen worden. Vooral de huidige invulling van “ondraaglijk lijden” moet herbekeken worden. Amelie van Esbeen uit Merksem is 93 en is naar eigen zeggen “helemaal op”. De vrouw is niet ongeneeslijk ziek, maar lijdt aan een heleboel kwaaltjes die samen haar leven ondraaglijk maken. De vrouw wil sterven, maar volgens de letter van de wet komt ze niet in aanmerking voor euthanasie. Ten einde raad probeerde ze zelfmoord te plegen, wat mislukte. Nu is ze aan een hongerstaking begonnen. Ze wil het debat over euthanasie aanzwengelen. Bij Van Esbeen gaat het om niet om een geclassificeerde ziekte, maar om ouderdomskwalen. Een probleem dat door de vergrijzing van de bevolking meer en meer zal voorkomen. Het voorbeeld van Van Esbeen is “niet uitzonderlijk”, zegt Wim Distelmans, de voorzitter van de euthanasiecommissie. Volgens de euthanasiewetgeving moet iemand lijden aan een ongeneeslijke aandoening veroorzaakt door ziekte of ongeval om in aanmerking te komen voor euthanasie. De ziekte moet ook geclassificeerd zijn.Hij vindt dan ook dat er moet nagedacht worden over de invulling van “ondraaglijk lijden”.