Huisarts Wilfred van Oijen Amsterdammer van het Jaar
Array
Huisarts Wilfred van Oijen stond dertig jaar patienten bij die euthanasie wensten. Huisarts van Oijen stond dertig jaar patienten bij die euthanasie wensten. Hij bleef dat doen, alle commotie en een uitspraak van de rechter ten spijt. De dood kan ook een vriend zijn. Als het leven al te lang heeft geduurd, het lijden ondraaglijk en de hoop voorbij is. En er de keuze is: tot hier en niet verder. Maar dan moet er wel een arts zijn die deze keuze mogelijk maakt, open en eerlijk. Toch heeft van Oijen nu een mooie erkenning. Hij is verkozen tot Amsterdammer van het Jaar.
Wat een prachtige erkenning voor deze man van stavast die euthanasie, met zelfs een veroordeling voor moord op zijn naam, op de kaart heeft gezet! Fantastisch dat deze man uit Amsterdam Zuid de titel een jaar lang mag voeren. Wilfred gefeliciteerd, je hebt het 100% verdiend! Mijn vader is je, voorzover dat kan na de dood, nog steeds dankbaar.
Wilfred’s commentaar: ‘Ik zie dit als een rehabilitatie en vind het eervol dat ik mijn carriere zo mag afsluiten. Een genoegdoening voor al het verdriet dat we hebben gehad‘.’
Wilfred is per 1 januari met pensioen als huisarts en dat is jammer want het is een uitstekende huisarts met veel empathie maar blijft wel nog verbonden aan de praktijk welke nu door zijn dochter Randi van Oijen is overgenomen. De derde generatie zet de traditie voort. Lees ook onze eerdere verslaggeving over Wilfred, Amsterdammer van het jaar en bekijk het interview met Wilfred op AT5.
Er is ook het boek ‘Dilemma’s van een huisarts‘ van Wilfred’s hand en Marlies Groen.
Wilfred van Oijen nam in 1979 de praktijk over van zijn vader en sindsdien stond hij patienten bij in hun laatste levensfase, waarbij hij nadrukkelijk de mogelijkheid van euthanasie openhield. Hij behoorde destijds tot de eerste artsen die niet de dosis morfine opvoerden en vervolgens ‘natuurlijke dood’ noteerden. Van Oijen schreef op wat het was: euthanasie.
Euthanasie hoort niet in stilte te gebeuren. Van Oijen: ”Juist dat stiekeme klopt niet. Dan ben je minder toetsbaar. Je moet straight zijn, open en bloot. Het gaat om de autonomie van de patient. Maar ook voor de nabestaanden. Die moeten erover kunnen praten.” In 1997 stond Van Oijen de 84-jarige vrouw bij tijdens haar overlijden. Ze had doorligplekken tot op het bot, lag in haar eigen viezigheid, want het personeel van het verzorgingshuis durfde haar niet meer te verschonen, uit angst dat ze dat niet zou overleven.
De rechter oordeelde dat Van Oijen de juiste procedure niet had gevolgd. Van Oijen wijt het aan een gebrekkige samenwerking met het verzorgingshuis. Hoe dan ook: Van Oijen werd veroordeeld voor moord. Het Hof gaf hem in 2004 dan wel een symbolische straf, één week voorwaardelijk, maar dat verzachtte de pijn allerminst.
Bron: Ziezo en Parool
