Niet bezuinigen op slagaderlijke bypass

Demissionair minister Ab Klink van Volksgezondheid wil honderd miljoen euro bezuinigen op buisjes door kransslagaderziekte vaker te laten behandelen met goedkope pillen. Vanuit het perspectief van de wetgever wordt de zorg dan goedkoper. Maar de verkalkingziekte woekert dan door en geeft sterfte aan hartinfarcten.
De minister heeft een punt: het plaatsen van buisjes is lang niet altijd ideaal. Buisjes slibben dicht en zelfs herhaald gebruik geeft op den duur hartfalen. Er zijn in Nederland 200.000 chronische zieken met hartfalen, het is een rotziekte waaraan de patient alsnog na enkele jaren overlijdt. De behandeling is heel erg duur en kost miljarden.
Maar als de burger de keuze zou hebben, zou deze kiezen voor chirurgie met een slagaderlijke bypass. In onze geïndividualiseerde informatiesamenleving zien burgers op het internet dat dergelijke behandelingen in buitenlandse centra hen langdurig betere resultaten opleveren en nog goedkoop zijn ook.In het befaamde Amerikaanse Mayo-ziekenhuis is een oplossing als slagaderlijke bypass-chirurgie meteen beschikbaar. De universiteit van Chicago is de slagaderbypassprocedure zelfs aan het verbeteren. Pillen en buisjes komen niet in aanmerking als die hartinfarcten en hartfalen geven. Uiteindelijk is dit beleid goedkoper en oneindig veel beter voor de patient.
De Mayo-kliniek in de staat Minnesota gebruikt kostenvergelijkende informatie van het Amerikaanse ziekenfonds om te bewijzen dat hun behandelingen tot de goedkoopste van Amerika horen. Chicago ontwikkelt een topproduct met per dollar de meeste toegevoegde gezondheidswaarde.
Maar in Nederland hebben wij een zorgplaneconomie waarin de activiteiten van de zorgsector zijn gereduceerd tot budgetproblemen van de overheid. En zelfs de VVD steunt deze zorgplaneconomie.
Maar zorgprocessen kunnen niet van staatswege worden vastgelegd in gedetailleerde, algemene overheidsregels. De belangen van de burger en de zorgsector zijn te divers. De medische kennisontwikkeling is te ingewikkeld.
De bezuinigingsplannen tonen een te dominante staat. Juridisch georganiseerde staatszorg remt de ontwikkeling van de gezondheidszorgsector. Met liberalere regulatie kan de overheidsbemoeienis eerlijker en democratischer worden.

De VVD moet de zorgplaneconomie loslaten en de rol van de staat beperken tot het toezien op de kwaliteit van de zorg. De zorgsector kan dan met een zorgindex de gezondheidswaarde van behandelingen op de zorgmarkt meetbaar maken.
De instellingen kunnen zich tot dienstverleners ontwikkelen en hun achterstand op de buitenlandse topinstellingen gaan inlopen. Dat is goed voor de burger, ook voor de zwakkeren in de samenleving.

Het artikel van Dr. drs. Wim Huppes MBA is internist in Hilversum is ook in het FD van 17 mei verschenen

Huppes Kemp

Wim Huppes kreeg in april 2008 te horen dat hij prostaatkanker had in een vergevorderd stadium. Zijn prostaat werd operatief verwijderd, en wat hem betrof stopte de reguliere behandeling daar. Met zijn kennis van de geneeskunde, hij werkte tot 1989 als internist in een ziekenhuis, ging Huppes experimenteren met medicijnen.

Na twee experimenten met andere middelen probeerde hij dichloorazijn.

Huppes kwam niet zelf op het idee om het middel te proberen. ‘Twee neven raadden het me aan, onafhankelijk van elkaar. De een leidt een medisch laboratorium, de ander is een alternatieve arts.’ Huppes kocht het middel bij een chemische groothandel. Huppes mocht daar grondstoffen kopen omdat hij eerder als onderzoeker in een biotechnologisch laboratorium werkte.
Belangrijker is dat hij nog leeft. Waar met reguliere bestraling en chemotherapie de dood volgens hem misschien enkele maanden zou zijn tegengehouden, is hij inmiddels ruim een jaar na de diagnose kanker nog steeds in leven en weer aan het werk.

Zijn ziekte bleek, ironisch genoeg, een voorbeeld te zijn van wat er mis is in de reguliere zorg – waarover hij voor hij kanker bleek te hebben een boek aan het schrijven was. We zijn de klos verscheen in april. In het boek stelt Huppes dat in het huidige zorgstelsel de ontwikkeling van nieuwe behandelingen niet goed mogelijk is omdat het stelsel te bureaucratisch is en verstrikt in een ‘doolhof van regels’.

Volgens Huppes, kennismedewerker bij het College voor Zorgverzekeringen, is het gevolg dat de zorg geen innovatieve sector is en dat dus iedereen een standaardbehandeling krijgt. Die is voor zo’n 85 procent van de zieken niet optimaal. Sterker nog: ‘Artsen werken volgens richtlijnen en schrijven patiënten behandelingen voor die zij vaak niet op zichzelf zouden toepassen.’ Bij mannen met uitgezaaide prostaatkanker wordt het bekken bestraald, ook als hun levensverwachting nihil is. ‘De patiënten hebben daardoor 13 procent minder kans op pijn in het bekken maar moeten er wel vaak voor naar het ziekenhuis en ervaren vervelende bijwerkingen, zoals pijn en bloed bij de ontlasting en tijdens het plassen. Bovendien staat de uitkomst vast: mensen gaan hoe dan ook dood.’

Huppes stelt voor om ook alternatieve methoden te testen in de kennisbanken. ‘Als mensen positieve effecten melden van behandelingen, kunnen deze wat mij betreft worden toegepast. Volgens mij kan dit eenvoudig omdat de door mij voorgestelde kennisbanken gaan monitoren en rapporteren wat het effect, de veiligheid en het nut is van de zorg.’

Huppes schijft ook voor het Financieel Dagblad