Stijgende zorgkosten
De Lyme-pandemie toont onze kwetsbaarheid voor infectieziekten. Naar schatting worden een miljoen Nederlanders per jaar gebeten door een teek. De helft van de teken is besmet met Lyme en een kwart ook nog met andere ziekmakende bacterien. De tekendichtheid, hun infectiegraad en het aantal geïnfecteerden stijgt al tientallen jaren onrustbarend. Maar volgens de politiek hoeft er niets aan te gebeuren.
Onze gedetailleerde staatszorg kent economische overwegingen. Bij de ziekte van Lyme claimt de overheidsrichtlijn dat het niet doen van laboratoriumdiagnostiek kosteneffectief is. In Nederland wordt dus meestal geen Lyme diagnostiek gedaan, conform het overheidsvoorschrift. Komt er wel diagnostiek aan te pas, gaat het ook mis. De gecombineerde gevoeligheid van alle specifieke Lyme-tests is slechts 56%, maar daarvoor steekt de overheid de kop in het zand. Soms wordt op tv gesuggereerd dat er in het buitenland goede tests voorhanden zijn, maar dat is niet waar.
In buitenlandse topcentra bepaalt niet de minister, maar medisch vakmanschap de Lyme-diagnose. Het Nederlandse Sint Radboud levert, met verlies, ook topdiagnostiek. De Lyme-tests worden dan aangevuld met verdere laboratoriumtests, klinisch onderzoek en computersystemen. Het gaat om MRI, SPECT-scan, PET-scan, biopten, kweken, Lyme-genoom en psychodynamische tests. Na verloop van tijd geeft een dergelijke multifactoriele analyse altijd de correcte diagnose.
Omdat de Nederlandse politiek vindt dat Lyme-diagnostiek te duur is, lijden er honderdduizenden patienten aan de ziekte, zonder dat te weten. Dit is pas duur. De patient kan niet werken en krijgt een uitkering. Lyme geeft aanvankelijk vage, doch ernstige klachten zoals vermoeidheid of hoofdpijn. Dan komen vergeetachtigheid, woordvindstoornissen, dove gevoelens of gewrichtszwellingen. Tenslotte storten organen in. Door adequate Lyme-diagnostiek uit te sluiten, stijgen de kosten voor reuma, nierfalen, hartfalen, psychiatrie en Alzheimer.
De overheid dicteert voor Lyme een goedkoop kuurtje met doxycycline, dat slechts bij een klein deel van de patienten aanslaat. Er zijn triple-therapie antibioticabehandelingen voorhanden. Zelfs dan lukt het bij een op de vijf patienten niet om de bacterie te elimineren. Sommige experts gebruiken ook immuunstimulerende middelen.
Het resistentiepatroon en de Lyme bacteriensoorten veranderen voortdurend en een Lyme-patient is vaak geïnfecteerd met nog andere ziekmakende bacterien. In topmedische centra, ook in het Sint Radboud in Nijmegen, claimen experts successen met voortdurend aangepaste behandelingen, maar informatie daarover is niet toegankelijk. Ik zou als patient behoefte hebben aan resultaatinformatie over eerder behandelde Lyme-patienten.