Beter in Gesprek: Elke de Quay
Array
Laatst was ik met de kinderen buiten. Er kwam een jongetje van een jaar of vijf naar me toe. Hij keek naar de maagsonde van Floor. ‘Wat is dat,’ vroeg hij. ‘Dat is een soort tweede mondje,’ zei ik. ‘Maar ze heeft toch een mond,’ zei hij en hij wees op Floors gezicht. ‘Ja,’ zei ik. ‘Maar die doet het niet.’ Daar dacht hij even over na, hij kwam dichter bij me staan, leunde zelfs een beetje tegen me aan. ‘Kan ze ook niet lopen?’ vroeg hij toen. ‘Nee,’ zei ik. Daar was hij stil van. ‘Haar hoofd is stuk’, zei ik. Dat hebben de buurkinderen zo bedacht om Floors handicap te verklaren. Ook voor hem was dat voldoende. Hij zei niets meer. ‘Maar ze kan wel eten met een mond in haar buik, zelfs ‘s nachts als ze slaapt,’ zei ik. ‘Ja,’ zei hij peinzend. Toen straalde hij en hij zei ‘Dat is wel heel vet.’ Had de hele wereld maar de wijsheid van dit jongetje.
Floor kan veel niet. Haar vaardigheden nemen af, haar kostbare stapjes zijn verdwenen, de lepel waarmee ze ooit at, kan ze nu niet meer naar haar mond brengen. Ook kan ze niet meer lopen, kruipen en nauwelijks zelf zitten. Maar onze artsen zeggen dat zij zelden iemand zien die zich, ondanks alle beschadigingen, ondanks alle uitval, als persoon op zo’n manier
figuurlijk staande houdt. Floor geniet van haar leven, ze is vrolijk. Haar leven heeft kwaliteit voor haarzelf en voor ons. Er is vrolijkheid, geborgenheid en gezelligheid. Dat is precies wat wij ooit zo graag wilden.
Werken deed ik al die jaren niet, en hoe zou dat ook gekund hebben? Maar leren deed ik des te meer. Zozeer dat ik mezelf een medisch specialist zonder opleiding durf te noemen. Ooit studeerde ik af op angst als bepalende emotie bij vooroordelen, oude en nieuwe kennis sloten hun handen ineen. En dus begon het te kriebelen, al die ervaringen, al die wijze lessen die ik in het hele traject met Floor heb geleerd, alles wat ik heb opgestoken, een schat aan kennis en kunde. Zo ontstond mijn idee voor Beter in Gesprek. Met Beter in Gesprek bundel ik mijn professionele vaardigheden met alle ervaringen die ik het afgelopen decennium heb opgedaan. Vaardigheden en ervaringen waarop ik uitgebreid gereflecteerd heb, met ervaringsgenoten eÌn met zorgprofessionals.
Chronische zorg een opgave
Een chronische zorgvraag is –ongeacht de precieze aard van de aandoening of leeftijd- een complexe vraag, of beter gezegd: een continue, zich ontwikkelende reeks van uiteenlopende vragen. Een chronische zorgvraag vormt zowel voor de patiënt als voor de medisch professional een uitdaging. De patiënt heeft veel te leren: wat houdt de aandoening in; hoe kan de aandoening het beste ingepast worden in het leven; hoe zorgt hij er voor dat de behandeling en zorg zo goed mogelijk bij zijn wensen en verwachtingen aan sluit? Hij zal groeien in zijn rol als mens met een chronische aandoening.
Communicatie en samenwerking in de zorg
De medisch professional staat voor de taak de best mogelijke zorg te bieden tegen zo laag mogelijke kosten; hij moet multidisciplinair samenwerken, toezien op continuïteit van de zorg, maatwerk leveren en mee groeien met de zich ontwikkelende patiënt.
Patiënt en medisch professional staan zo ieder voor hun eigen opgave. Een opgave waarvan je een eenvoudige rekensom kunt maken: bij elkaar optellen, delen en vermenigvuldigen. Want dat is samenwerken: elkaar versterken, elkaar beter maken. Krachten bundelen, samen werken aan het juiste oplossing van de puzzel van de chronische
zorgvraag: de meest optimale behandeling en zorg realiseren.
Chronische zorg een uitdaging
De roep om eigen regie en zelf management klinkt steeds luider. Net als elders moeten we meer doen met minder middelen. Een stijgende zorgvraag door medisch- technologische vooruitgang en door vergrijzing tegenover een dalend personeelsaanbod en lagere budgetten. Chronische zorg is een enorme uitdaging!
Bron: Beter in Gesprek helpt!
