Experimenteerartikel in de Wet BIG volop gebruiken: ja, maar
Guus Schrijvers, Oud-Hoogleraar Public Health & Gezondheidseconoom 20 november 2011 - 23:06
Array
Taakherschikking van medisch specialisten naar verpleegkundig specialisten, SEH-artsen en sportartsen (zie ook het bericht hierboven) is geen doel op zich. Die dient bij te dragen tot één van de volgende vier volksgezondheidsdoelen: 1. betere preventie 2. betere toegang tot de zorg 3. hogere kwaliteit van zorg en 4. hogere doelmatigheid in de zorg. Iedere lezer van deze Nieuwsbrief kan redeneringen bedenken waarbij taakherschikking een of meer van deze doelen bevordert. Als advocaat van de duivel noem ik enkele redeneringen waarbij taakherschikking de beoogde doelen NIET bevordert. 1. De nieuwe professional is een nieuwe horde om de specialist te bereiken en vermindert de toegang tot de zorg. 2. De nieuwe professional is minder opgeleid, mist diagnosen en vermindert de kwaliteit van zorg. 3. de nieuwe professional is minder zeker, doet langer over het consult, laat de patient vaker terugkomen en verlaagt de doelmatigheid van de zorg. Of positieve dan wel negatieve redeneringen opgaan, is te testen in kleinschalige experimenten. In mijn vak kennen we het fenomeen van de “devil is in the detail”. Dat wil zeggen: In de ene innovatieve setting komt taakherschikking wel positief uit de bus en in de andere, bijna vergelijkbare setting niet. Daarom vind ik dat eerst enkele prototypen (of in modern jargon “show cases”) van de grond moeten komen waarin taakherschikking is ingebed in een setting van zorgpaden en geschikte software applicaties. Die laatste kunnen de taakherschikking faciliteren en maken online berichtenverkeer tussen specialist en de nieuwe professionals mogelijk. In zo?n setting past ook het zelfstandig openen van DBC?s. Mijn bezwaar tegen het experimenteerartikel in de Wet BIG is dat het hollen of stilstaan bevordert: of alle ziekenhuizen mogen taken herschikken of alle ziekenhuizen mogen dat niet. Ik wil zo graag dat vier, vijf ziekenhuizen eerst show cases ontwikkelen. Voldoen die, dan is het volle kracht vooruit. Tot zover dit bericht. Het Julius Congres op 27 januari 2012 over zorgpaden in ziekenhuizen besteedt volop aandacht aan taakherschikking en zorgpaden. Zie hiervoor de agenda aan het einde van deze Nieuwsbrief
Guus Schrijvers (getrouwd met Els Zwaan, drie kinderen) werd op 24 juni 1949 geboren in Amsterdam als zesde kind in een katholiek onderwijzersgezin. Na het gymnasium B diploma behaald te hebben(1967) ging hij in Amsterdam economie studeren. Hij studeerde cum laude af (1973) bij prof. Wim Duisenberg op de na-oorlogse conjunctuurgolven en bij prof. Joop Hattinga Verschure op zelfzorgafdelingen in ziekenhuizen. In 1980 promoveerde hij in Maastricht op het onderwerp regionalisatie en financiering van de Engelse, Zweedse en Nederlandse gezondheidszorg. Een stelling uit zijn proefschrift werd zijn levensmotto: wie de kleine structuren niet eert, maakt de grote structuren verkeerd.
Hij promoveerde bij de grondlegger van de Nederlandse gezondheidseconomie prof. Lou Groot en bij genoemde Hattinga Verschure. Van 1974 -1984 was Schrijvers lid van de Gemeenteraad van Utrecht voor de Partij van de Arbeid. Hij ‘deed’ daar portefeuilles zoals Volksgezondheid, Welzijn, Cultuur en Financiën. Op 1 juni 1987 werd Schrijvers samen met prof. Joop van Londen hoogleraar Public Health bij de Medische Faculteit Utrecht. Dat betekende voor hem een switch van macro onderwerpen zoals de inrichting van het verzekeringsstelsel naar kleinschalige projecten zoals educatie van diabetespatiënten.
Uit een interview uit 1987 komt het citaat: ‘als de faculteit mij vraagt voor deze leerstoel, wil ik wat betekenen voor de faculteit. Dan geef ik de macro-onderwerpen op.’ Samen met Van Londen richtte hij zich in 1987 op innovaties in de thuiszorg en op ketenzorg bij chronische zieken. Later zou het die activiteiten onder de vlag disease management bundelen. Tien jaar kwam de belangstelling voor ketens in de spoedzorg erbij. Zijn kennis op dit terrein bundelde hij in het boek Moderne Patiëntenzorg in Nederland, dat hij in 2002 samen met de plaatsvervangend hoofdinspecteur drs. Nico Oudendijk voor de gezondheidszorg schreef.
Vanaf het eerste begin had het bevorderen van het onderwijs in de Sociale Geneeskunde en de Volksgezondheid zijn grote aandacht. Toen Van Londen en hij begonnen was er helemaal niets op dit terrein. Schrijvers: ‘Een grote triomf ervoer ik op 2 april 1994 toen na zeven jaar trekken en duwen de eerste medische studenten bij een GGD en een Arbodienst een verplicht co-schap Sociale Geneeskunde liepen.’
In 1999 kwam een nieuw curriculum voor de medische studenten tot stand. Tropenjaren volgden tot 2006 voor hem en zijn collega dr. Gerdien de Weert om alle uitbreidingen van het sociaal geneeskundige onderwijs bij te benen. Zijn collegestof bundelde hij in 1997 en na verschillende drukken in 2002 in het boek Een kathedraal van Zorg en in de Engelse variant daarvan Health and Health Care in the Netherlands.
Per 1 juli 2007 gaan de onderzoeksactiviteiten van Schrijvers over in de Unit Innovaties in de Zorg binnen het Julius Centrum, dat hij in 1996 met collega prof. Rick Grobbee oprichtte. Zijn aandacht blijft liggen bij Disease Management en Spoedzorg. Schrijvers: ‘Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe die kleine structuren binnen Disease management en spoedzorg precies functioneren. Er is tegenwoordig ook veel uitwisseling met collega’s in Noord Amerika en elders in Europa. Dat verrijkt het inzicht in hoge mate. Elk land is op dit terrein een laboratorium voor een ander land..Voorlopig heb ik mijn handen vol aan de nieuwe Unit. Toch zou ik nog twee boeken willen schrijven.Het ene krijgt als titel, De gemoderniseerde kathedraal van zorg. Het tweede boek moet gaan over ondernemersschap en gelijke toegang tot de zorg. Beide zijn belangrijk maar o zo moeilijk te combineren. Hierbij zou ik de kennis van macro econoom weer kunnen gebruiken.’
Als oud hoogleraar Public Health en gezondheidseconoom bij het UMC Utrecht. geeft hij met zijn nieuwe boek ‘Zorginnovatie volgens het Cappuccinomodel.’ zijn visie hoe de gezondheidszorg eruit zou kunnen zien in een maatschappij met schaarste aan zorg. Het boek is bestemd voor het middenkader van zorgorganisaties. Naast schrijver van boeken en artikelen over de gezondheidszorg is Guus lid van enkele stuurgroepen en begeleidingscommissies en geef ik lezingen en workshops.
Guus Schrijvers is voor voordrachten, dagvoorzitterschappen, interviews en onderzoeksopdrachten te bereiken via [email protected] en telefonische via zijn secretaresse Annet Esser op telefoonnummer 030 250 9359.
Taakherschikking van medisch specialisten naar verpleegkundig specialisten, SEH-artsen en sportartsen (zie ook het bericht hierboven) is geen doel op zich. Die dient bij te dragen tot één van de volgende vier volksgezondheidsdoelen: 1. betere preventie 2. betere toegang tot de zorg 3. hogere kwaliteit van zorg en 4. hogere doelmatigheid in de zorg. Iedere lezer van deze Nieuwsbrief kan redeneringen bedenken waarbij taakherschikking een of meer van deze doelen bevordert. Als advocaat van de duivel noem ik enkele redeneringen waarbij taakherschikking de beoogde doelen NIET bevordert. 1. De nieuwe professional is een nieuwe horde om de specialist te bereiken en vermindert de toegang tot de zorg. 2. De nieuwe professional is minder opgeleid, mist diagnosen en vermindert de kwaliteit van zorg. 3. de nieuwe professional is minder zeker, doet langer over het consult, laat de patient vaker terugkomen en verlaagt de doelmatigheid van de zorg. Of positieve dan wel negatieve redeneringen opgaan, is te testen in kleinschalige experimenten. In mijn vak kennen we het fenomeen van de “devil is in the detail”. Dat wil zeggen: In de ene innovatieve setting komt taakherschikking wel positief uit de bus en in de andere, bijna vergelijkbare setting niet. Daarom vind ik dat eerst enkele prototypen (of in modern jargon “show cases”) van de grond moeten komen waarin taakherschikking is ingebed in een setting van zorgpaden en geschikte software applicaties. Die laatste kunnen de taakherschikking faciliteren en maken online berichtenverkeer tussen specialist en de nieuwe professionals mogelijk. In zo?n setting past ook het zelfstandig openen van DBC?s. Mijn bezwaar tegen het experimenteerartikel in de Wet BIG is dat het hollen of stilstaan bevordert: of alle ziekenhuizen mogen taken herschikken of alle ziekenhuizen mogen dat niet. Ik wil zo graag dat vier, vijf ziekenhuizen eerst show cases ontwikkelen. Voldoen die, dan is het volle kracht vooruit. Tot zover dit bericht. Het Julius Congres op 27 januari 2012 over zorgpaden in ziekenhuizen besteedt volop aandacht aan taakherschikking en zorgpaden. Zie hiervoor de agenda aan het einde van deze Nieuwsbrief