Fusies belemmerden inhoudelijke zorgvernieuwing in Canada
Guus Schrijvers, Oud-Hoogleraar Public Health & Gezondheidseconoom 08 april 2012 - 20:50
Array
In 2000 begon de Canadese hoogleraar Réjean Hébert een projecten, dat wereldwijd aandacht trok van zorgonderzoekers en beleidsmakers. Hij startte in drie gemeenten van de provincie Quebec een gecontroleerd experiment met geïntegreerde zorg voor ouderen, dat bestond uit zes componenten. Het draagt de naam Prisma. Ik noem de zes componenten hier in sneltreinvaart: 1. de aanwezigheid van een stuurgroep van bestuurders van zorgaanbieders die het zorgaanbod coördineert 2. de aanwezigheid van één toegang tot de ouderenzorg 3. de aanwezigheid van case managers die voor circa veertig ouderen thuis of in een instelling werken 4. het werken met individuele zorgplannen vastgesteld door de genoemde case managers 5. het werken met gestandaardiseerde vragenlijsten en methoden om de zorgbehoeften te meten 6. het werken met één elektronisch zorgdossier. De wetenschappelijke artikelen en boeken van Hébert overtuigden beleidsmakers in de provincie Quebec en elders. Want de kosten daalden, heropnames kwamen minder vaak voor en patienten bleven langer thuis. Bovendien hadden patienten in de drie experimentele settingen een betere kwaliteit van leven dan die in vergelijkbare controlegroepen. De regering van Quebec was in 2006 (toen de resultaten beschikbaar kwamen) niet tevreden over de eerste component, de stuurgroepen. Zij dwong een fusie af van ziekenhuizen, thuiszorgorganisaties en verpleeghuizen om sneller de resultaten van Hébert te implementeren. Dat is mislukt. In 2011 bleken de afgedwongen fusies veel bestuurlijke energie te hebben gevraagd. Daardoor verwaarloosden de bestuurders de vijf andere componenten van de Prisma. DE implementatie is in 2011 nog steeds halverwege. Deze gehele geschiedenis vertelde Réjean Hébert in een plenair college waarmee hij het congres over de toekomst van de AWBZ, de Wmo en de indicatiestelling afsloot. Daaraan namen bijna 300 professionals uit het hele land deel. Het vond plaats op de Universiteit Utrecht, en wel op donderdag 5 april. De zaal luisterde ademloos naar het spannende Canadese avontuur. De Power Point Presentatie van Hébert en andere sprekers tref je over een week aan op de website www.juliusacademy.nl/events.
Guus Schrijvers (getrouwd met Els Zwaan, drie kinderen) werd op 24 juni 1949 geboren in Amsterdam als zesde kind in een katholiek onderwijzersgezin. Na het gymnasium B diploma behaald te hebben(1967) ging hij in Amsterdam economie studeren. Hij studeerde cum laude af (1973) bij prof. Wim Duisenberg op de na-oorlogse conjunctuurgolven en bij prof. Joop Hattinga Verschure op zelfzorgafdelingen in ziekenhuizen. In 1980 promoveerde hij in Maastricht op het onderwerp regionalisatie en financiering van de Engelse, Zweedse en Nederlandse gezondheidszorg. Een stelling uit zijn proefschrift werd zijn levensmotto: wie de kleine structuren niet eert, maakt de grote structuren verkeerd.
Hij promoveerde bij de grondlegger van de Nederlandse gezondheidseconomie prof. Lou Groot en bij genoemde Hattinga Verschure. Van 1974 -1984 was Schrijvers lid van de Gemeenteraad van Utrecht voor de Partij van de Arbeid. Hij ‘deed’ daar portefeuilles zoals Volksgezondheid, Welzijn, Cultuur en Financiën. Op 1 juni 1987 werd Schrijvers samen met prof. Joop van Londen hoogleraar Public Health bij de Medische Faculteit Utrecht. Dat betekende voor hem een switch van macro onderwerpen zoals de inrichting van het verzekeringsstelsel naar kleinschalige projecten zoals educatie van diabetespatiënten.
Uit een interview uit 1987 komt het citaat: ‘als de faculteit mij vraagt voor deze leerstoel, wil ik wat betekenen voor de faculteit. Dan geef ik de macro-onderwerpen op.’ Samen met Van Londen richtte hij zich in 1987 op innovaties in de thuiszorg en op ketenzorg bij chronische zieken. Later zou het die activiteiten onder de vlag disease management bundelen. Tien jaar kwam de belangstelling voor ketens in de spoedzorg erbij. Zijn kennis op dit terrein bundelde hij in het boek Moderne Patiëntenzorg in Nederland, dat hij in 2002 samen met de plaatsvervangend hoofdinspecteur drs. Nico Oudendijk voor de gezondheidszorg schreef.
Vanaf het eerste begin had het bevorderen van het onderwijs in de Sociale Geneeskunde en de Volksgezondheid zijn grote aandacht. Toen Van Londen en hij begonnen was er helemaal niets op dit terrein. Schrijvers: ‘Een grote triomf ervoer ik op 2 april 1994 toen na zeven jaar trekken en duwen de eerste medische studenten bij een GGD en een Arbodienst een verplicht co-schap Sociale Geneeskunde liepen.’
In 1999 kwam een nieuw curriculum voor de medische studenten tot stand. Tropenjaren volgden tot 2006 voor hem en zijn collega dr. Gerdien de Weert om alle uitbreidingen van het sociaal geneeskundige onderwijs bij te benen. Zijn collegestof bundelde hij in 1997 en na verschillende drukken in 2002 in het boek Een kathedraal van Zorg en in de Engelse variant daarvan Health and Health Care in the Netherlands.
Per 1 juli 2007 gaan de onderzoeksactiviteiten van Schrijvers over in de Unit Innovaties in de Zorg binnen het Julius Centrum, dat hij in 1996 met collega prof. Rick Grobbee oprichtte. Zijn aandacht blijft liggen bij Disease Management en Spoedzorg. Schrijvers: ‘Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe die kleine structuren binnen Disease management en spoedzorg precies functioneren. Er is tegenwoordig ook veel uitwisseling met collega’s in Noord Amerika en elders in Europa. Dat verrijkt het inzicht in hoge mate. Elk land is op dit terrein een laboratorium voor een ander land..Voorlopig heb ik mijn handen vol aan de nieuwe Unit. Toch zou ik nog twee boeken willen schrijven.Het ene krijgt als titel, De gemoderniseerde kathedraal van zorg. Het tweede boek moet gaan over ondernemersschap en gelijke toegang tot de zorg. Beide zijn belangrijk maar o zo moeilijk te combineren. Hierbij zou ik de kennis van macro econoom weer kunnen gebruiken.’
Als oud hoogleraar Public Health en gezondheidseconoom bij het UMC Utrecht. geeft hij met zijn nieuwe boek ‘Zorginnovatie volgens het Cappuccinomodel.’ zijn visie hoe de gezondheidszorg eruit zou kunnen zien in een maatschappij met schaarste aan zorg. Het boek is bestemd voor het middenkader van zorgorganisaties. Naast schrijver van boeken en artikelen over de gezondheidszorg is Guus lid van enkele stuurgroepen en begeleidingscommissies en geef ik lezingen en workshops.
Guus Schrijvers is voor voordrachten, dagvoorzitterschappen, interviews en onderzoeksopdrachten te bereiken via [email protected] en telefonische via zijn secretaresse Annet Esser op telefoonnummer 030 250 9359.
In 2000 begon de Canadese hoogleraar Réjean Hébert een projecten, dat wereldwijd aandacht trok van zorgonderzoekers en beleidsmakers. Hij startte in drie gemeenten van de provincie Quebec een gecontroleerd experiment met geïntegreerde zorg voor ouderen, dat bestond uit zes componenten. Het draagt de naam Prisma. Ik noem de zes componenten hier in sneltreinvaart: 1. de aanwezigheid van een stuurgroep van bestuurders van zorgaanbieders die het zorgaanbod coördineert 2. de aanwezigheid van één toegang tot de ouderenzorg 3. de aanwezigheid van case managers die voor circa veertig ouderen thuis of in een instelling werken 4. het werken met individuele zorgplannen vastgesteld door de genoemde case managers 5. het werken met gestandaardiseerde vragenlijsten en methoden om de zorgbehoeften te meten 6. het werken met één elektronisch zorgdossier. De wetenschappelijke artikelen en boeken van Hébert overtuigden beleidsmakers in de provincie Quebec en elders. Want de kosten daalden, heropnames kwamen minder vaak voor en patienten bleven langer thuis. Bovendien hadden patienten in de drie experimentele settingen een betere kwaliteit van leven dan die in vergelijkbare controlegroepen. De regering van Quebec was in 2006 (toen de resultaten beschikbaar kwamen) niet tevreden over de eerste component, de stuurgroepen. Zij dwong een fusie af van ziekenhuizen, thuiszorgorganisaties en verpleeghuizen om sneller de resultaten van Hébert te implementeren. Dat is mislukt. In 2011 bleken de afgedwongen fusies veel bestuurlijke energie te hebben gevraagd. Daardoor verwaarloosden de bestuurders de vijf andere componenten van de Prisma. DE implementatie is in 2011 nog steeds halverwege. Deze gehele geschiedenis vertelde Réjean Hébert in een plenair college waarmee hij het congres over de toekomst van de AWBZ, de Wmo en de indicatiestelling afsloot. Daaraan namen bijna 300 professionals uit het hele land deel. Het vond plaats op de Universiteit Utrecht, en wel op donderdag 5 april. De zaal luisterde ademloos naar het spannende Canadese avontuur. De Power Point Presentatie van Hébert en andere sprekers tref je over een week aan op de website www.juliusacademy.nl/events.