Maatschappelijk draagvlak voor het sluiten van ziekenhuisafdelingen onvoldoende geborgd
Array
Het besluit van het Dokkumse ziekenhuisbestuur (zie bericht hierboven) doet de vraag rijzen, of zo’n bestuur wel voldoende maatschappelijk draagvlak heeft voor zo’n beslissing. In Meppel speelt een vergelijkbare casus. Daar besloot het ziekenhuisbestuur ook tot sluiting van de verloskundige kliniek. De zwangeren moesten voortaan maar naar Zwolle reizen. De Drentse Commissaris der Koningin Jacques Tichelaar pendelt thans als een diplomaat tussen Zwolle, Meppel en Assen om een besluit te forceren dat wel draagvlak verwerft.
Ik ken andere voorbeelden van onvoldoende draagvlak bij het sluiten van ziekenhuisfuncties. Die betroffen 1. het niet meer opnemen van acute longpatienten buiten kantoortijd en 2. het niet meer opnemen van dure kankerpatienten van buiten de eigen regio 3. het sluiten van verpleeghuisafdelingen in de zomer, waardoor ziekenhuizen hun ontslagen CVA-patienten niet meer kwijt kunnen. In alle gevallen betroffen dit autonome beslissingen van zorgaanbieders die de collega’s alleen maar via een mail of brief (en soms helemaal niet) informeerden.
In Nederland ontbreekt standaard-besluitvorming over hoe te handelen terzake. Eigenlijk is dit een klus voor de Vereniging van Ziekenhuizen-NVZ en Actiz om een standaardprocedure te bedenken, gericht op het realiseren van zoveel mogelijk regionaal draagvlak voor sluitingen zoals in Dokkum en Meppel. Al deze gedachten kwamen bij mij boven, toen ik op 9 mei terugreed uit Leeuwarden naar Utrecht. Ik had daar een vergadering van de Stuurgroep Friesland Voorop.
Guus Schrijvers
