Snel dotteren na een hartinfarct
Array
Een goed idee is vaak verrassend simpel. Zo ook dat van Maaike Hermans, arts-onderzoeker op de afdeling Hartziekten. Zij zet tablets in om de ‘door-to-balloon’-tijd nauwkeurig te registreren; vanaf het tijdstip waarop een patiënt met een hartinfarct het LUMC binnenkomt, tot aan het moment dat het bloedvat open is na de dotterbehandeling. De proef startte begin september.
“Bij een hartinfarct telt elke minuut. In het geval van een acuut myocardinfarct betekent dat dat een patiënt zo snel mogelijk gedotterd moet worden.” Maaike Hermans legt uit dat bij zo’n infarct een kransslagader volledig afgesloten is. En dat vat moet zo snel mogelijk open. Dan is het belangrijk om te registreren hoeveel tijd elke stap in het proces kost. Want meten is weten, vindt Hermans.
“Sinds 2005 houden we een patiëntendatabase bij met per patiënt de gegevens over het type infarct en de behandeling daarvan. Die data analyseer ik voor mijn promotie-onderzoek”, legt Hermans uit. Bij haar analyse blijken de gegevens niet altijd volledig. Vooral de ‘door-time’, de tijd van binnenkomst in het LUMC, wordt niet altijd nauwkeurig genoteerd. “Dat is begrijpelijk, want het gaat om een acute situatie en als zorgverlener wil je zo snel mogelijk de patiënt helpen. Het registreren van de tijd heeft dan geen prioriteit.”
Hartfilmpje thuis
En dat is in bijna elk ziekenhuis het geval, vertelt Jan Bosch. Hij is ambulance- en researchverpleegkundige bij de Regionale Ambulance Voorziening Hollands Midden. “Wij hebben als ambulancedienst alles digitaal; vanaf de meldkamer tot aan de deur van het ziekenhuis is elk moment geborgd. Alleen de tijdlijn van het ziekenhuis moet nog vollediger.” Bosch werkt nauw samen met het LUMC. Zo heeft hij een aantal jaren terug samen met de afdeling Hartziekten een waterdicht protocol opgesteld, een stappenplan voor de behandeling van mensen met hartproblemen. “Bij een hartinfarct hebben wij namelijk maar één route: naar het LUMC. Wij waren een van de eerste ambulancediensten die thuis bij de patiënt een ECG maken. Als het nodig is sturen we dat hartfilmpje direct naar het LUMC. Zo kan de cardioloog of verpleegkundige al in een vroeg stadium meekijken.”
Groen of rood scherm
Maar hoe registreer je de exacte tijden in dit soort acute situaties? Daarvoor bedacht Maaike Hermans een praktische oplossing: digitaal registreren zonder de zorgverlener te belasten. Samen met ZATAR, een bedrijf in de ICT-branche, ontwikkelde ze speciale tablets. Deze kleine handcomputers hangen in beschermhoezen aan de muur op díe plekken in het LUMC waar de hartpatiënt langs komt: bij binnenkomst, op de hartbewaking en op de behandelkamer. “De patiënt draagt een polsbandje dat een zwak bluetooth-signaal uitzendt. De tablets pikken dat signaal op en registreren de tijd. Later koppelen we het nummer van dat polsbandje aan het patiëntennummer in het elektronisch patiëntendossier.”
Het gaat hier nog om een proef. Hermans heeft honderd patiënten nodig om wetenschappelijk aan te kunnen tonen of dit systeem werkt. Bij de eerste vijftig patiënten wordt alleen de tijd genoteerd. Bij de tweede groep van vijftig geeft de tablet een rood of groen scherm, afhankelijk van of de patiënt nog binnen de daarvoor gestelde tijd behandeld wordt. “Een patiënt moet in Nederland binnen zestig minuten gedotterd zijn. Als een patiënt te lang op een bepaalde afdeling heeft gelegen wordt de tablet rood. We zijn benieuwd of dat extra effect heeft.”
Meer bewustzijn
De patiënt krijgt het armbandje al om in de ambulance. “Dat is een extra handeling, maar we doen het graag. Het gaat uiteindelijk om goede zorg voor de patiënt”, aldus Bosch. “En als de patiënt het als belastend ervaart dan wordt het polsbandje los overgedragen aan de ontvangende afdeling zodat tijdlijnen geregistreerd kunnen blijven. Maar tot nu toe heeft nog niemand geweigerd.” Hij verwacht dat dit de opmaat is voor andere zorgpaden waar acute hulp noodzakelijk is. “Bij acute neurologie, dus bij mensen met een beroerte, en bij acute heelkunde zou dit systeem ook heel goed kunnen werken.”
Maaike Hermans vindt het fantastisch hoe iedereen binnen en buiten het LUMC meewerkt. Ze verwacht dat de kwaliteit van de data enorm zal verbeteren. “We kunnen straks precies zien waar het proces stagneert. Daarbij verwacht ik kortere tijden bij de feedbackgroep. Doordat de tablet aangeeft of je binnen de streeftijd zit, creëer je meer bewustzijn bij het personeel.”
‘Het ging allemaal heel snel’
Henry Romeijn is 59 jaar en woont in Maassluis. Hij was een van de eerste patiënten die mee wilde doen aan de proef met de nieuwe manier van tijdregistratie.
“Het gebeurde begin september. Ik was aan het surfen op de Reeuwijkse plassen en kreeg pijn op de borst. Ik ken dat gevoel, want ik heb eerder angina pectoris gehad. Ik ben direct naar de kant gegaan en heb het medicijn tegen angina genomen dat ik bij me had. Maar het ging niet over. Toen de pijn erger werd hebben omstanders 112 gebeld.
Het ambulancepersoneel heeft meteen een hartfilmpje gemaakt en vanuit de ambulance is gekeken naar welk ziekenhuis ik het beste kon gaan. In het LUMC ging het allemaal heel snel. Vlak voor binnenkomst kreeg ik het polsband je om. Zo kon men tijdens het hele proces registreren hoe lang ik me ergens bevond. Een prima reden, dus ik had geen bezwaar.
Ik ben goed en snel behandeld, maar weet niet meer precies hoe het allemaal ging. Het overkomt je. Na een dotterbehandeling zijn er twee stents geplaatst. Al met al was het heftig; ik heb zelfs op de IC nog een hartritmestoornis gehad. Ik voel me nu gelukkig weer goed, al heb ik wel minder vermogen. Na een wandeling ben ik al moe. Binnenkort start de revalidatie en daarna hoop ik meer aan te kunnen. Of ik nog weer ga surfen, weet ik niet. Durven doe ik alles, maar ik weet niet of dat nou wel zo goed is.”
Bron: LUMC/Cicero/door Christi Waanders
