Bijzondere ontmoeting op een bijzonder moment
Array
Intens verdrietig en verliefd tegelijk, het kan
Liesbeth (50): ‘Het was 2000, toen mijn badmintonmaatje Nellie ernstig ziek werd. Kanker, en nog maar enkele maanden te leven, zo was de prognose. Ik zocht haar thuis op. Een man deed open; ik dacht dat het de tuinman was.
Ik was net een jaar gescheiden en woonde met mijn twee zoontjes in Eindhoven. Ik werkte als wijkverpleegkundige bij het VTT team van ZuidZorg en als freelancer voor Fontys Hogeschool. Ik genoot van mijn sportavonden en vrijheid, maar was voorzichtig ook aan het daten. Alleen is ook maar alleen, toch? Maar geen enkele ontmoeting voelde echt goed.
“Ik dacht dat het de tuinman was.”
De periode die aanbrak was heel heftig en intens. Nellie’s gezondheid ging hard achteruit. Ze kreeg verzorging van ZuidZorg; ook van mij. Maar ik wilde haar zorgcoördinator niet zijn, dat zou te dichtbij komen. Ons contact was bijzonder en onze vriendschap groeide. We hadden gesprekken over het naderende einde. Nellie was heel wijs. Ze had een zekere rust gevonden in het afscheid. Alleen het feit dat ze haar kleinkinderen nooit zou zien, vond ze moeilijk te accepteren. Nellie wist alles over mijn pogingen tot daten, en mijn zoektocht naar geluk. Ze vertelde me hoe lief haar man Paul was en zei letterlijk dat ik eens met hem moest praten. De man die de deur open deed, was dus niet de tuinman!’
Tussen hoop en vrees
Paul (63): ‘Nellie en ik hebben echt alles geprobeerd om de kanker te overwinnen. We raadpleegden artsen door het hele land, gingen naar gespecialiseerde ziekenhuizen in Amsterdam en Rotterdam en ook de alternatieve weg bewandelden we. Maar Nellie werd niet beter.
We praatten veel. Over het afscheid, onze drie zonen van toen 17, 20 en 21 jaar, en over hoe nu verder. Misschien kende ze me nog beter dan ik mezelf, toen ze me aanspoorde een nieuwe vrouw te zoeken. Het was heel onwerkelijk om daarover met mijn stervende vrouw te spreken. Hoe kon zij zo sterk zijn, en meedenken met ons? Terwijl zíj dood ging. Maar ze had gelijk: ik kan niet zonder iemand naast me. Zonder liefde, elkaar aanvullen, samen zijn. Toen ik Liesbeth ontmoette, voelde ik eigenlijk meteen dat zij die vrouw zou kunnen zijn.’
Liesbeth: ‘Na de zorgmomenten sprak ik veel met Paul. Het leek wel een verhoor, zoveel wilde hij van me weten! Ik was onder de indruk van de manier waarop hij voor Nellie en de jongens zorgde. Hij wist van aanpakken. Het begon te kriebelen, ik werd verliefd. Veel te snel misschien en veel te vroeg, maar het overkwam me. En vreemd genoeg gaf het Nellie een bepaalde rust, dat ze haar jongens en man kon achterlaten met veel verdriet, maar ook met een vrouw die voor hen zou zorgen.’
Dubbele gevoelens
Paul: ‘Dat iemand zo jong wordt weggerukt uit het leven, vind ik nog steeds moeilijk te bevatten. We hebben samen de teksten en muziek uitgezocht voor haar crematie. De laatste dagen communiceerde Nellie door te knipperen met haar ogen. Ze gaf aan dat het goed was zo. Liesbeth heeft de laatste verzorging gedaan. Erg bijzonder.
“Liefde is de hoeksteen van de samenleving!”
Enkele maanden na het overlijden van Nellie zijn Liesbeth en ik met ‘onze’ vijf zonen op vakantie gegaan. Dat was fijn. Mijn zonen reageerden ieder op hun eigen manier, op zowel het verlies als op deze nieuwe vrouw. Er werd veel over de dubbele gevoelens gepraat. Liesbeth is een vrouw met een eigen identiteit, die ons gezin versterkt. We vullen elkaar aan en doen veel leuke dingen samen. Met de vijf jongens werden we een nieuw gezin. Ze zijn inmiddels uitgevlogen, maar nog steeds komen ze iedere woensdag met aanhang én kleinkinderen eten. Liefde is wat mij betreft de hoeksteen van de samenleving!’
Laat niemand oordelen over wat jíj voelt
Liesbeth: ‘Het was niet te bevatten! Ik voelde intens verdriet en verliefdheid op hetzelfde moment. Dat was heel heftig. De kleine kring om ons heen steunde ons, maar helaas hadden ook enkele mensen hun oordeel klaar. Jammer. Gelukkig voelden we heel sterk dat het goed was. Maar het was een belangrijke les: laat niemand oordelen over wat jíj voelt. Volg je hart. Uiteraard hadden we ook aandacht voor de gevoelens van onze jongens. Maar als je zelf gelukkig bent, heb je ook veel te geven aan de mensen om je heen. Inmiddels zijn we vijftien jaar verder en is Paul opa geworden van twee meisjes – en ik dus oma. Trots zijn we! Het is bijzonder dat uit een verdrietige periode zoiets moois kan ontstaan. Het is ons overkomen en we hebben het geluk toegelaten. Doe het ook, als jouw moment er is!’
“We hebben het geluk toegelaten. Doe het ook!”
Paul (63) en Liesbeth (50) Buchrnhornen wonen in Nuenen en hebben een bedrijf dat orthopedische schoenen en andere hulpmiddelen maakt, met vestigingen door heel Brabant.
