Nieuwe blog: En toch ben ik gelukkig!

Saskia is 28 en heeft psychotische klachten sinds haar elfde. In 2006 kwam ze UMC Utrecht ons voor een second opinion. Daarop volgde opname, behandeling met antipsychotica en cognitieve gedrags- therapie. Ze woont met haar hond Meike in het noorden van het land. Schrijven is haar hobby, maar ook haar uitlaatklep. Dingen waar ze niet over wil of kan praten, krijgt ze wel op papier. Door te schrijven kan ze openhartig vertellen over haar leven met schizofrenie. Iedere dag is het zoeken naar de juiste balans. “Ga ik over mijn grens? Doe ik teveel? Ben ik ergens geweest waar het te druk was, dan wordt dat zwaar bestraft met dagen van in de war zijn. En toch ben ik gelukkig!” Saskia neemt ons mee in haar leven, een leven met schizofrenie. Lees haar blog: Horen, zien, schrijven

Horen zien en schrijven – Saskia’s leven met schizofrenie

Met een kop thee kruip ik achter mijn computer. Zojuist ruim een uur met Meike, mijn hond, door het bos gelopen, waar het één grote modderpoel is door de vele regen van afgelopen dagen. Samen door bos en weilanden struinen, bij goed of slecht weer, dat doe ik het liefst! En ik schrijf graag. Ik schrijf regelmatig in mijn dagboek, hou een eigen blog bij en heb afgelopen jaar een boek geschreven. Over mijn leven, mijn leven met schizofrenie.

Ik ben Saskia Bos, achtentwintig jaar oud en heb schizofrenie. Ik weet dat deze diagnose op dit moment hevig onder vuur ligt, maar daar heb ik maling aan. Ik gebruik dit woord nog steeds, want voor mij klopt deze diagnose. Helaas.

Op mijn elfde kreeg ik last van stemmen, ik zag dingen die er niet waren en kon het verschil tussen wat ‘echt’ was en wat er in mijn hoofd afspeelde niet meer onderscheiden. Nu kan ik dat wel. Niet omdat ik geen stemmen meer hoor en geen enge dingen meer zie, maar omdat ik nu weet wanneer mijn hersens mij voor de gek houden. Dat heb ik met vallen en opstaan geleerd en dat heeft jaren geduurd. De dag dat ik voor het eerst psychotisch werd, ligt al ver achter mij. Ook de vele opnames, pillen en doktersbezoeken behoren tot het verleden. Nou ja, op papier dan. Ik moet nog vaak terugdenken aan de mensen met wie ik opgenomen ben geweest, aan mijn verblijf in de separeer en aan de dwang en drang van de psychiatrie. Een PTSS noemen ze dat.

Op dit moment ga ik niet meer naar de GGZ en red ik het zelf, met een beetje hulp van lieve mensen om mijn heen. Ik heb geen werk en leef van een Wajong. Ik moet rustig aan doen en bij alles nadenken of het niet teveel is en of het wel kan. Ga ik over mijn grens? Doe ik teveel? Ben ik ergens geweest waar het te druk was? Dan wordt dat zwaar bestraft met dagen van in de war zijn. Ik moet vaker iets afzeggen dan dat ik ergens aan mee kan doen. En toch ben ik gelukkig!

Ik ben gelukkig omdat ik mijn eigen leven zo heb kunnen indelen dat het goed gaat, of beter gezegd, goed genoeg. Ik kan ik dingen doen waar ik van geniet, zoals met mijn hond op stap gaan, hardlopen, lekker koken, zingen in een koor en af en toe op vakantie naar de bergen.

En schrijven, deze keer voor het UMC Utrecht Hersencentrum. Een van de ziekenhuizen waar ik meerdere malen opgenomen ben geweest. En het ziekenhuis waar ik nog steeds naar toe kan mailen als ik vragen heb of ergens niet uitkom.

Als mij gevraagd wordt om te schrijven over schizofrenie is één A4-tje te weinig. Het heeft zoveel impact op alle aspecten van je leven. Om nog maar niet te beginnen over de psychiatrie als instituut of de psychiater als individu. Of over het stigma dat op schizofrenie ligt, waardoor ik soms in moeilijke, maar vaker in lachwekkende situaties terecht kom. Schrijven over de slechte dagen, maar liever over de goede, want die zijn er meer dan genoeg!

Bron: UMC Utrecht

Gastblog