Mrsa-besmet: alsof je gevangene bent
Array,,Helemaal alleen op de kamer. Je krijgt het gevoel alsof je gevangene bent. Alsof je wordt opgesloten. Buiten zie je de konijntjes vrij rondhuppelen en ik zit vast. Ik word hier gek.”
Ad Janssen (74) uit Blerick heeft de nare gevolgen van een mrsa-besmetting aan den lijve ondervonden. Hij werd vijf dagen lang in het Venlose ziekenhuis VieCuri geïsoleerd verpleegd. Inmiddels is hij weer thuis. Het vijf dagen ‘brommen’ in quarantaine heeft deze diabetespatiënt niet onberoerd gelaten. ,,Het heeft me geestelijk aangegrepen. Ik ben sindsdien gestresst en verlies snel mijn geduld. ’s Nachts sta ik zes keer op om mijn suikerwaarde te meten. Die wisselt nogal en dat komt door mijn geestelijke toestand.”
Ad Janssen wordt vanwege hardnekkige vaatproblemen in zijn voet in het ziekenhuis behandeld. Twee tenen moesten al wegens een haperende bloedtoevoer worden geamputeerd. Met dotterbehandelingen en slimme vaattransplantaties proberen de chirurgen de bloedstroom weer voldoende op gang te krijgen. Bij de laatste ingreep doen op de afdeling medium care waar Ad ligt geruchten over de mrsa-bacterie de ronde, maar die blijken vals alarm. Na vijf dagen mag hij naar huis, maar de conditie van de voet verslechtert. Terug naar het ziekenhuis en opnieuw opname. Als een donderslag bij heldere hemel komt na enkele dagen de mededeling dat Ad Janssen drager is van de bacterie waarop nagenoeg alle antibiotica geen grip kunnen krijgen. ,,Je wereld stort in als je zoiets hoort. Je denkt dat het met je is afgelopen.” Hij wordt in een speciale kamer afgezonderd en mag niet meer naar buiten. Ziekenhuismedewerkers mogen alleen bij hem binnen als ze beschermende kleding aantrekken, compleet met schorten, handschoenen en maskers. Een heel gedoe voor de verpleging die zich daarom niet snel laat blikken. Navrant detail: er wordt op de deur geklopt: ,,Meneer Janssen. Het eten staat klaar.” Meneer Janssen opent de deur en het dienblad met de maaltijd blijkt op de vloer te zijn achtergelaten. ,,Als de zuster het eten naar binnen wil brengen, moet ze beschermende kleding aantrekken.” Hoofdschuddend: ,,Ik werd achteraf door een van mijn verpleegsters gebeld. Zij bleek ook met mrsa te zijn besmet. Toch heeft ze die kleren steeds gedragen.”
Bezoek blijft grotendeels weg. ,,De familie belt wel, maar durft niet te komen omdat men bang is voor besmetting. Ik kan het me goed voorstellen.”
Gelukkig krijgt Ad Janssen toestemming om gedurende zijn ‘eenzame opsluiting’ te schilderen. Schilderen en het vervaardigen van beelden is zijn lust en zijn leven, getuige de talloze creaties waarmee zijn huis en tuin zijn volgestouwd. Mona Lisa als muurschildering in de woonkamer, en wandbreed de grafkelder van Jezus in de echtelijke slaapkamer. ,,Hierdoor kon ik alles van me afzetten. Anders was het mijn dood geweest. Ik heb gedurende mijn tijd in het ziekenhuis honden voor de verpleegsters geschilderd.”
Ad Janssen wordt uit zijn isolement verlost. Hij mag naar huis. Maar de vraag rijst of hij zich weer zomaar bij zijn vrouw Jos kan voegen. Zij is ernstig longpatiënt, komt al vijf jaar niet meer buiten en weet dat de mrsa-bacterie het juist heeft voorzien op mensen met een slechte gezondheid. Een ziekenhuisdokter die door de dochter wordt geconsulteerd, weet niet meer te melden dan: ,,Als je moeder dat allemaal heeft, was ze allang dood geweest.” De afdeling volstaat met het opsturen van een folder met informatie ,,die we ook in de krant hebben gelezen.”
Toch blijven voor beide echtelieden de mrsa-beperkingen een groot raadsel. Ad Janssen: ,,Toen ik kon vertrekken, moest ik een beschermend pak aantrekken. Tien meter verderop bij de lift kon ik het alweer uitdoen. Tja.” Inmiddels heeft een nieuwe test uitgewezen dat de mrsa vermoedelijk bij Ad is verdwenen. Over anderhalve week krijgt hij definitief uitsluitsel.
Bron: de Limburger
