ME/CVS is (bio)logisch verklaarbaar; de huidige behandeling is ineffectief en zelfs potentieel schadelijk.
Array
Volgens de gangbare opinie is Myalgische Encephalomyelitis (ME) / Chronische Vermoeidheidssyndroom (CVS) een lichamelijk onverklaarde aandoening en is gedragstherapie (CGT), in combinatie met progressieve inspanningstherapie (GET), de enige bewezen effectieve behandeling.
In een artikel in het Tijdschrift voor Psychotherapie (juli 2011) tonen Twisk, ArÂnoldus en Maes op basis van wetenschappelijk onderzoek aan dat de claim dat CGT/GET zichzelf bewezen heeft als effectieve therapie, ongegrond is.
Karakteristieke symptomen van ME/CVS, zoals uitputting, pijn, cognitieve problemen en een verergering van klachten na een kleine inspanÂning, zijn (bio)logisch te verklaren op basis van diverse, samenhangende liÂchaÂmelijke afwijkingen, die herhaaldelijk bij ME/CVS-patienten gevonden zijn. Dit betreft immunoÂlogische afwijkingen (o.a. intracellulaire inflammatie), oxiÂdatieve en nitroÂsatieve stress, een “lekke darmâ€, en de gevolgen daarvan, zoals stofÂwisÂselingsÂproblemen en verminderde doorbloeding van hersenen.
De claim dat CGT/GET de enige bewezen effectieve behandeling is voor ME/CVS, die tot herstel leidt bij 30-70% van de patienten, is onterecht. CGT/GET blijkt nauwelijks effectiever dan standaard-medische zorg en levert vaak alleen in subjectieve termen (gevoelsmatig) enige verbetering op. Die is bij lange na niet voldoende is om te spreken van herstel. Sterker nog, bij een grote groep heeft CGT/GET zelfs een (sterk) negatief effect op de klachten.
De auteurs dringen aan op een drastische koerswijziging, van de huidige psyÂchologisch-georienteerde benadering naar een medische aanpak, gericht op:
– een objectieve en snelle diagnose op basis van klinische criteria,
het objectiveren van de “lichamelijke onverklaarbare†klachten met behulp van fietstesten, neuropsychologisch onderzoek, tilt-table testen etc.
– het verder ontrafelen van aangetoonde biologische afwijkingen (in de ME/CVS-patientengroep als geheel of subgroepen daarvan) en
– het testen en ontwikkelen van geneesmiddelen, supplementen en andere therapieen die de organische afwijkingen daadwerkelijk doen herstellen.
Hieronder de samenvatting van het artikel:
ME/CVS, de psychotherapeut en de (on)macht van het evidencebeest.
Tijdschrift voor Psychotherapie 2011; (37)4: 233-258.
Frank N.M. Twisk, Rob J.W. Arnoldus en Michael Maes.
Cognitieve gedragstherapie (CGT) / progressieve inspanningstherapie (GET) is volgens opiniemakers de enige bewezen effectieve behandeling voor MyalÂgische Encephalomyelitis(ME ) / Chronische Vermoeidheidssyndroom (CVS).
Onderzoek toont echter aan dat de psychosociale verklaringsmodellen van Vercoulen en anderen, dé rechtvaardiging voor CGT/GET, niet houdbaar zijn.
CGT/GET is niet alleen ineffectief, maar zelfs potentieel schadelijk voor een grote groep ME/CVS-patienten.
Karakteristieke symptomen, zoals pijn, vermoeidheid en cognitieve klachten, maar bovenal verergering van klachten na een minimale inspanning (post-exertional malaise) kunnen op plausibele wijze medisch verklaard worden uit intracellulaire inflammatie, oxidatieve/nitrosatieve stress en gevolgschade daarvan, metabole dysfunctie, gastro-intestinale abnormaliteiten enzovoort.
De dominantie van het psychosociale verklaringsmodel heeft grote gevolgen voor patienten: medisch, juridisch, psychisch en sociaal.
Psychotherapeuten en psychologen zouden vraagtekens moeten zetten bij een rol als behandelaar van ME/CVS.
Doen zij dat niet, dan zullen ME/CVS-patienten geneigd zijn om psycholoÂgische begeleiding te mijden terwijl die wel helpend kan zijn bij het omgaan met de ziekte.
