Een paar hufters die de zaak verziekten
Array‘Er liepen een paar hufters rond die de zaak verziekten. Die hufters zijn er nu niet meer.’ In een paar niet mis te verstane woorden vat interim-directeur Ruud Ramaker (58) van de Zorgcombinatie Noorderboog (ziekenhuis en verpleeghuizen Reggersoord en De Schiphorst) de problemen samen die het Diaconessenhuis vele jaren in de ban hebben gehouden. Dit zegt hij vrijdag in een interview in de Meppeler Courant. Het gesprek vond plaats in de kamer van algemeen directeur Wolf van Ittersum die woensdag heeft laten weten dat hij het veld ruimt. Aanpakken is het devies. ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden,’ stelt Ramaker als diagnose. Er is sinds het vernietigende rapport over de ziekenhuisorganisatie en de falende oude maatschap chirurgie een scala aan maatregelen genomen. De organisatiestructuur was verouderd. De dienstenstructuur uit de jaren zestig/zeventig leidde ertoe dat veel te laat problemen werden gesignaleerd. Medewerkers zagen met lede ogen aan dat hun ziekenhuis in de publiciteit door de mangel werd gehaald. De tekortschietende organisatie, de heersende cultuur en de mentaliteit van de doorgaans zeer loyale medewerkers hebben ertoe bijgedragen dat het falen van specialisten en van leidinggevenden te lang onbesproken is gebleven, analyseert Ramaker. ‘Klachten werden voor een deel behandeld door de Raad van Bestuur. De verouderde organisatie heeft niet op tijd instrumenten ontwikkeld waarmee tijdig problemen konden worden opgelost.’ Zijn al deze maatregelen voldoende om herhaling van de problemen en incidenten te voorkomen?
Ramaker: ‘De ellende, zoals binnen de chirurgie in de afgelopen jaren kan niet meer voorkomen. Er is nu een vereniging medisch staf opgericht met statuten en een kwaliteitsreglement. Een specialist die onder de maat functioneert of over wie teveel klachten binnenkomen, wordt op tijd op zijn handelen aangesproken. De maatregelen variëren van verplichte bijscholing tot aan ontslag zonder gouden handdruk. Slecht functionerende mensen konden niet worden aangepakt. Dat was de makke van de organisatie. Ik heb mensen met tranen in de ogen aan mijn bureau gehad. Medewerkers die dertig jaar lang iedere ochtend volop gemotiveerd aan de slag gingen en plotseling in de krant moesten lezen dat ze in een ballentent werkten. Aardige mensen en heel collegiaal. Was er een aantal minder collegiaal geweest dan waren de problemen wellicht eerder aan het licht gekomen. Dat heeft de staf ook toegegeven. ”We schamen ons een beetje. We hadden het beter moeten regelen en daarmee eerder moeten beginnen.” Wat gebeurt er nu met klachten?
‘Klachten worden geregistreerd en onderzocht. Daarvoor is een onafhankelijke klachtencommissie. De regelgeving was niet helemaal zuiver. De Raad van Bestuur heeft zich soms met de afronding van klachten bemoeit. Dat kan nu niet meer gebeuren. Ze worden onafhankelijk afgehandeld. Deze commissie behandelt klachten van iedereen, van patiënten, maar ook van medewerkers. Er worden met specialisten goede contracten afgesloten, zodat er geen onredelijke gouden handdrukken moeten worden uitbetaald. Je ziet als je niet ingrijpt wat er gebeurt?’
