Reanimatiebeleid voor kwetsbare ouderen zorgvuldig onderbouwd

In discussies naar aanleiding van recente berichtgeving in de pers over het maken van afspraken met bewoners in verzorgingshuizen omtrent wel of niet reanimeren wordt met regelmaat naar het standpunt van de NVVA (de beroepsvereniging van verpleeghuisartsen en sociaal geriaters) en ActiZ, als vertegenwoordiger van de verpleeg- en verzorgingshuizen, gevraagd. Dit omdat een “Nee, tenzij..”-beleid in verpleeghuizen veel voorkomt.

Veel mensen die zijn opgenomen in verpleeghuizen maken in overleg met de verpleeghuisarts de beslissing niet gereanimeerd te willen worden, omdat bij een “geslaagde reanimatie” naar verwachting onvoldoende kwaliteit van leven behouden wordt. In het gesprek met de verpleeghuisarts komt aan de orde wat de wensen van de patient zijn en wat de te verwachten effecten van reanimatie zijn. Dit is een continu proces: wanneer er veranderingen in de toestand van de patient zijn, vindt dit gesprek opnieuw plaats. Omdat de uitkomst van een dergelijk overleg op patientniveau meestal leidt tot een niet-reanimeren besluit, geldt in (delen van) de verpleeghuizen vaak een “Nee, tenzij…”-beleid, opdat de verpleging niet zal overgaan tot basale reanimatie in gevallen waar deze reanimatie ongewenst is. Het aanzienlijk kleinere aantal mensen dat wel gereanimeerd wil worden is relatief eenvoudig te registreren, zodat hun wens bij het verplegend en verzorgend personeel bekend is.
Nu er ook in verzorgingshuizen steeds meer kwetsbare ouderen wonen, willen verzorgingshuizen beleid gaan ontwikkelen ten aanzien van reanimatie. Het noodzakelijk dat kwetsbare bewoners hierover met de behandelend arts (in het algemeen de huisarts) spreken. De behandelend arts kan aan de hand van de medische voorgeschiedenis en de actuele situatie van de patient een inschatting maken van de haalbaarheid en de te verwachten uitkomsten van reanimatie. Patienten kunnen dan een goede afweging maken en hun wensen ten aanzien van reanimeren laten vastleggen in het zorg/leef- en behandelplan.

Uit onderzoek wordt duidelijk dat bij kwetsbare ouderen met veel aandoeningen tegelijkertijd, reanimatie niet meer zinvol is. Bij toch reanimeren wordt slechts in uitzonderlijke gevallen het leven van de betreffende oudere gered. Dit gaat dan vrijwel altijd gepaard met het verlies van belangrijke lichamelijke en geestelijke vermogens, waardoor de kwaliteit van leven substantieel afneemt.

De zorgvuldige communicatie met de bewoners en hun vertegenwoordigers over haalbaarheid en wensen, is een cruciaal aspect van het reanimatiebeleid. De wens van de client is leidend. Haar of zijn keuze wordt vastgelegd in het zorg/leef- en behandelplan dat in het kader van Verantwoorde zorg is afgesproken.

Bron:Actiz

Redactie Medicalfacts/ Janine Budding

https://www.medicalfacts.nl

Ik heb mij gespecialiseerd in interactief nieuws voor zorgverleners, zodat zorgverleners elke dag weer op de hoogte zijn van het nieuws wat voor hen relevant kan zijn. Zowel lekennieuws als nieuws specifiek voor zorgverleners en voorschrijvers. Social Media, Womens Health, Patient advocacy, patient empowerment, personalized medicine & Zorg 2.0 en het sociaal domein zijn voor mij speerpunten om extra aandacht aan te besteden.

Ik studeerde fysiotherapie en Health Care bedrijfskunde. Daarnaast ben ik geregistreerd Onafhankelijk cliëntondersteuner en mantelzorgmakelaar. Ik heb veel ervaring in diverse functies in de zorg, het sociaal domein en medische-, farmaceutische industrie, nationaal en internationaal. En heb brede medische kennis van de meeste specialismen in de zorg. En van de zorgwetten waaruit de zorg wordt geregeld en gefinancierd. Ik ga jaarlijks naar de meeste toonaangevende medisch congressen in Europa en Amerika om mijn kennis up-to-date te houden en bij te blijven op de laatste ontwikkelingen en innovaties. Momenteel ben doe ik een Master toegepaste psychologie.

De berichten van mij op deze weblog vormen geen afspiegeling van strategie, beleid of richting van een werkgever noch zijn het werkzaamheden van of voor een opdrachtgever of werkgever.