Dagelijkse realiteit bij Philadelphia:”Ouder wordend zou mijn cliënt zo vreselijk graag een klein autootje willen hebben,een brommobiel, ik vrees dat het niet gaat lukken!
Array
Vandaag stond er een nieuw comment onder een van de artikelen over Philadelphia. Een heel schrijnend verhaal van Johan. Veel medewerkers van stichting Philadelphia zijn bezorgd; niet alleen over hun eigen toekomst maar ook over de kwaliteit van zorg . ‘Zij vragen zich af hoe de snelle omslag van Philadelphia van een succesvolle organisatie naar een probleemgeval heeft kunnen gebeuren. De huidige situatie is slecht voor de clienten, voor belangenbehartigers en voor alle medewerkers. Al die onrust heeft weinig te maken met de zorg die zij iedere dag leveren aan onze clienten. Maar die onrust heeft wel invloed op de kwaliteit van de zorg doordat clienten, ouders, medewerkers en mensen in onze omgeving er veel last van hebben. In de comments van vandaag stond dit schrijnende comment wat ik wil uitlichten. Omdat we de medewerkers en clienten van Philadelphia nog niet vergeten zijn.
Ik werk nu ruim 10 jaar bij Philadelphia in de ambulante zorg. Mijn clienten ken ik inmiddels van haver tot gort.Eén van die clienten wil ik nu schetsen als bron van Philadelphia inkomsten. Vol vertrouwen en dank gaat zijn erfenis(je) straks naar de Stichting Philadelphia Zorg. Hopelijk naar de zorg. Voor de heren aan de top is het niks, maar voor mijn client is het alles. Het gaat om een alleenwonend manneke van ruim 60 jaar, die ik al die jaren minstens één maal per week zelf bezocht ( en nog steeds bezoek).Hij is een harde werker, ’s morgens vroeg naar de sociale werkplaats, eind van de middag pas weer thuis. Hij verdient een schijntje, maar met onze hulp houdt hij net genoeg geld over om z’n huisje te onderhouden, een bromscooter te kunnen rijden en z’n shagje te kunnen roken.Met veel pijn en moeite oogt hij netjes, is z’n huishouden op orde, en….topprestatie, hij heeft een alphabetiseringscursus gevolgd waardoor hij een klein beetje kan lezen en schrijven.
Een client om trots op te zijn en trots te zijn dat we dat allemaal konden bereiken. SAMEN met hem hebben we dit allemaal bereikt. Maar: al ouder wordend zou hij zo vreselijk graag een klein autootje willen hebben, een bromautootje is hem al genoeg. Hoewel we ons in allerlei bochten wringen vrees ik dat het niet gaat lukken. Daarnaast zie ik dan die kastelen, daarnaast zie ik dan de leasebak van de heer Brink, de arrogantie van de heer Kralt bij Paul en Witteman die zich waarschijnlijk ons manneke niet eens kunnen voorstellen, domweg omdat ze dit soort mensen nooit zullen ontmoeten.Kunt u zich voorstellen dat ik na alle gebeurtenissen de neiging krijg om het bijltje er bij neer te gooien? Kunt u zich voorstellen dat ik de tranen in de ogen had tijdens de uitzending van Zembla. Kunt u zich voorstellen dat ik af en toe witheet word? Als dat zo is snapt u ook het doorzettingsvermogen van de mensen op de werkvloer, die in de gaten hebben gekregen dat de verhoudingen zoek zijn, maar desondanks voor mensen als mijn client blijven zorgen.En de moed en het vertrouwen die deze clienten nog steeds in ons begeleiders hebben.NAAST MENSEN STAAN, ja ja……..
