Fleur Agema bestrijdt bijbeunende zorgbobo’s: Knullig Interpellatiedebat over Orbis-ziekenhuis:
ArrayFleur Agema tijdens het interpellatiedebat over de situatie in het Orbis-ziekenhuis.
Falend bestuur bij ziekenhuis Orbis
Het Orbis ziekenhuis in Limburg is de zoveelste falende zorginstelling. Het wordt inmiddels routine. Het zoveelste verhaal. Hetzelfde liedje:Een raad van bestuur die zichzelf tonnen salaris en schandalige bonussen toekent.Honderden miljoenen in torenhoge ambities gestoken. En toen werd Fleur door de Kamer voorzitter even op haar nummer gezet……………………kloink, kloink, kloink??? Goed, u moet zelf de video maar bekijkenFalend bestuur bij ziekenhuis Orbis
Het Orbis ziekenhuis in Limburg is de zoveelste falende zorginstelling. Het wordt inmiddels routine. Het zoveelste verhaal. Hetzelfde liedje:Een raad van bestuur die zichzelf tonnen salaris en schandalige bonussen toekent.Honderden miljoenen in torenhoge ambities gestoken.
Een ziekenhuis in geldnood achtergelaten terwijl op non-actief gestelde bestuurders tonnen blijven incasseren. Een nog duurdere roofridder die voor 6 ton per jaar wordt ingehuurd…om snoeiharde bezuinigingen op personeel door te voeren, waardoor de ziekenzorg nu ook in Limburg in gevaar dreigt te komen.
Een raad van toezicht die toe-ziet hoe het kaartenhuis in elkaar stort…en meer niet. Die gewoon blijft zitten, want werkelijke verantwoordelijkheid, waar rekenschap voor moet worden afgelegd, heeft een raad van toezicht in de Nederlandse zorg niet.
Het zijn variaties op een thema dat wij beu zijn. Ik verwacht van de minister snelle en doortastende maatregelen om de managementcultuur in de zorg te doorbreken. De bobocultuur van een tonnen verdienende, zelfgenoegzame, in allerhande bestuurs- en toezichtfuncties bijbeunende, wereldvreemde, in eigen kring druk netwerkende, het vertrouwen van het Nederlandse volk volledig kwijtgeraakte, incestueuze bestuurlijke elite.
We hebben ons de laatste maanden terecht druk gemaakt om de bonussen die falende en gesubsidieerde bankiers zichzelf durven toekennen. Ik roep de minister op zich even druk te maken om het beloningssysteem van onze politiek-bestuurlijke elite: de adviesjes, de commissariaatjes, de lidmaatschapjes van raden van toezicht, de tot niets verplichtende lucratieve erebaantjes waarmee bestuurlijk Nederland zichzelf beloont voor het in de pas lopen op weg naar een onherroepelijke ondergang.
De vraag is: laten wij ons door deze bestuurderskaste verder het moeras in leiden, of sturen wij hen tijdig het bos in.
U heeft ons voorstel ontvangen. Een beperking op het aantal bijbanen zal een bijl aan de wortels van het probleem zijn. Het zal voorkómen dat bestuurders door een te groot takenpakket geen van die taken de benodigde aandacht kunnen geven. Het zal zorgen voor een noodzakelijk infuus van vers bloed in kringen van bestuur en toezicht. Het toezicht op onze zorg is niet gebaat bij louter professionele managers en bestuurders. We hebben op die plaatsen behoefte aan professionals die in de zorg werken, of die dat gedaan hebben. Mensen die voeling hebben met de zorg voor mensen die niet zonder die zorg kunnen. Ik weet zeker dat onder onze gepensioneerde artsen en verpleegkundigen de kennis, de energie en de toewijding die we nodig hebben in deze functies volop aanwezig is. En dan denk ik juist ook aan degenen die niet het vak van hun roeping voortijdig verlaten hebben voor de hogere salarisschalen die ons land voor managementfuncties biedt. Laat ik daarbij weer eens wijzen op ons overheadplan om bij een gelijkblijvend budget en met behoud van salaris managers weer een uitvoerende taak te laten vervullen.
Ik wil hier niet periodiek, of zoals vandaag twee keer op één dag, met de minister overleggen over het zoveelste voorspelbare gevolg van een doodzieke bestuurderscultuur en te bestuderen welke mogelijkheden om in te grijpen we per individueel geval hebben.
Over Orbis wil ik toch nog wel iets kwijt. De verspilling en grootheidswaan spatten van het gebouw af. Wie het marmeren voetbalveld van Orbis betreedt waant zich niet in een ziekenhuis, maar in een kathedraal. De krankzinnige salarissen en bonussen van de voormalige en huidige bestuurders noemde ik al. Maar in Orbis is ook geïnvesteerd in nieuwe werkprocessen, die als ze werken kunnen helpen onze zorg in de toekomst menselijk en betaalbaar te houden.
Deze vernieuwingen werken niet allemaal zoals gewenst. De robots die de lakens – in plaats van het bestuur – uitdelen, lopen zich geregeld hardnekkig vast tegen deurposten: kloink, kloink, kloink. Ik hoop dat dit kinderziekten blijken te zijn. Maar toch ook de vraag of dit soort spielerei nou tot een besparing van 550 medewerkers kan leiden. Mij dunkt van niet. Sterker nog, het zijn de medewerkers die de op hol geslagen robots tot bedaren moeten brengen.
De computers boven de ziekbedden bereiken nog niet hun besparende en kwaliteitsbevorderende potentieel doordat de huidige generatie oudere patienten vaak niet met de apparatuur overweg kan. Ik zou de minister willen vragen de ervaringen in Orbis met de vernieuwingen goed te laten meten en op zowel hun arbeidsbesparende als zorgverbeterende effecten te beoordelen. Het zal niet eenvoudig zijn om deze potentiele lichtpunten te scheiden van bijvoorbeeld de kapitaallasten op al dat marmer.
Een onderzoek door de algemene rekenkamer dat nauwkeurig gaat bekijken welke van de gedane investeringen welke resultaten opleveren in dit veelzijdige experiment lijkt ons een goede manier om andere ziekenhuizen voor de toekomst optimaal te behoeden tegen de opgedane ervaringen.
