Honderden mensen, vooral kinderen, raken professionele ondersteuning kwijt
Array
Honderden hulpbehoevende ouderen en mensen en kinderen met een beperking of stoornis krijgen dezer dagen bericht dat ze professionele ondersteuning bij hun dagelijks leven kwijt raken. Gevolg: onbegrip, onrust en verontwaardiging. Mensen die te horen hebben gekregen dat de hulp vanaf 1 januari ophoudt, zijn in de regel mensen die thuis vereenzaamden en steeds depressiever raakten. Oorzaak: de bezuiniging van staatssecretaris Bussemaker op ondersteunende en activerende begeleiding in de AWBZ. Alleen al in Tilburg maken daar nu 3500 mensen gebruik van. Inschatting is dat 930 het geheel kwijtraken en eenzelfde aantal minder uren krijgt.
Vooral kinderen de dupe
Gemeenten doen te weinig voor kinderen die ondersteuning verliezen door bezuinigingen op de AWBZ. Dat concludeert Per Saldo, de belangenvereniging van mensen met een persoonsgebonden budget. Staatssecretaris Jet Bussemaker van Volksgezondheid wil 800 miljoen euro besparen door de AWBZ alleen toegankelijk te maken voor mensen die veel zorg nodig hebben. Dat betekent dat zo’n zestigduizend mensen minder of helemaal geen begeleiding meer krijgen uit de AWBZ.
In plaats daarvan moeten zij de hulp inroepen van mensen in hun omgeving of een beroep doen op de gemeenten, die een deel van de begeleiding zouden moeten overnemen. Die gemeenten hebben hiervoor een compensatie van 130 miljoen euro gekregen. Maar de activiteiten die gemeenten organiseren, zijn vooral gericht op ouderen, zegt directeur Aline Saers van Per Saldo. ‘Om vereenzaming van ouderen tegen te gaan, hebben gemeenten een heel scala aan activiteiten, zoals gezamenlijke maaltijden, de ouderensoos of computerles. Volwassenen die hun AWBZ-begeleiding verliezen, kunnen gemakkelijk bij die activiteiten aansluiten. Dat is weliswaar ook niet geregeld zoals het zou moeten, maar de behoeftes van deze twee groepen liggen dicht bij elkaar. Maar kinderen, tja, die kunnen niet naar de bingo.
Gehandicapt
De kinderen die begeleiding nodig hebben, hebben vooral een GGZ-achtergrond of zijn verstandelijk of zintuigelijk gehandicapt, denkt Saers. ‘Met de AWBZ konden ouders bijvoorbeeld begeleiding inkopen die met een kind dan ging sporten, zodat de andere gezinsleden even rust hadden. Of de begeleider kwam aan huis om een kind te leren zelfstandig te worden of juist te leren om in een groep te functioneren. Dat soort voorzieningen is heel individueel, terwijl gemeenten zich vooral richten op collectieve activiteiten en voorzieningen.’
Voor die kinderen vindt Saers dat ‘schrijnend’: ‘Te veel gemeenten doen niks omdat ze het te ingewikkeld vinden. Het enige wat ze kunnen bedenken, zijn de vrijwilligerscentrales. Maar de meeste van die centrales kampen met onvoldoende bezetting en kunnen de vraag totaal niet aan.’
Dat gemeenten vaak niet weten wie van hun inwoners last hebben van de AWBZ-bezuiniging gaat er bij haar niet in. ‘Gemeenten zijn erg afwachtend. Als je zelf geen initiatief neemt, kom je er ook niet achter wie die jongeren zijn en wat ze nodig hebben. Ik ken geen voorbeeld van een gemeente die bij de voetbalvereniging is langsgegaan om te vragen of bij hen kinderen zijn die begeleiding nodig hebben.’
