Hindoestanen plegen vaker zelfmoord
ArrayHet aantal zelfdodingen en zelfmoordpogingen binnen de Hindoestaanse gemeenschap in Nederland ligt hoog. ,,Er is een kwart meer zelfdodingen onder Hindoestanen dan onder andere bevolkingsgroepen in Nederland”, zei spreekster Anita Nanhoe, onderzoekster van de GGD Rotterdam-Rijnmond op een bijeenkomst van betrokken organisaties en deskundigen. Tijdens de samenkomst was er aandacht voor huiselijk geweld en zelfdoding in de Hindoestaanse gemeenschap in Nederland. Over absolute aantallen wat betreft de zelfdoding beschikken de onderzoekers nog niet; deze worden onderzocht en volgend jaar in kaart gebracht . ,,Zowel jongeren als volwassen mannen en vrouwen lopen vaker met suïcidale neigingen rond”, meldde Chan Choenni, hoogleraar Hindoestaanse migratie aan de Vrije Universiteit, op de bijeenkomst van het ACB Kenniscentrum in Amsterdam, zo meldt het AD
Jaarlijks doen minstens tweehonderd hindoestaanse jongeren in Den Haag, Nederland en omgeving een zelfmoordpoging. Het liefst op gruwelijke wijze. Hulpverleners schatten dat nog eens enkele duizenden, ook elders in het land, met zulke plannen rondlopen. Ze zijn geestelijk verdoofd, emotioneel aan hun limiet. Een eerder rapport van de Haagse GGD uit 2000 waarschuwde er al voor: jonge hindoestanen, vooral meisjes, proberen zich vaker dan hun Nederlandse leeftijdgenoten van het leven te beroven. Vier keer zo vaak. Maar praatgroepen, docententrainingen en gesprekken met ouders hebben geen omslag gebracht. Deze initiatieven strandden op de geslotenheid van de hindoestaanse gemeenschap. Want hindoestanen houden graag vast aan het beeld van succes: hard werken, studeren, gelukkig trouwen en kinderen krijgen. Problemen worden opgekropt of met veel alcohol weggespoeld. Erover praten is taboe.
Oplossingen hebben pas effect als het taboe verdwijnt en de levensstijl van hindoestanen verandert
Hindoestanen houden van dramatiek. Theatraliteit. Het gaat erom de waarheid achter de problemen te vinden. Dat lukt niet door de hindoestaanse ouders te wijzen op de problemen, of ze dwingend te vragen hun kinderen meer vrijheid te geven. Er is een groeiende kloof binnen zijn gemeenschap: zij die de openheid zoeken en zij die traditiegetrouw de zaken binnenskamers willen houden. En het besef moet ontstaan dat eeuwenoude hindoestaanse normen ook wel eens verlegd mogen worden. Pas dan voorkom je dat jongeren zichzelf moeten wegdrukken en uiteindelijk willen vernietigen.’