Tweede generatie van Turkse afkomst in West-Europa verschillen in hun relatievorming
Array
Tweede generatie Turken in West-Europa verschillen van de autochtone bevolking. Ze trouwen bijvoorbeeld eerder en vaker, wonen minder vaak ongehuwd samen, hebben traditionelere sekserolpatronen en een groot deel trouwt met een huwelijksmigrant uit Turkije. Dit blijkt uit het promotieonderzoek van demograaf Doreen Huschek. Binnen de tweede generatie bestaan wel duidelijke verschillen.
Deels komt dit door normen en waarden van de ouders, maar ook door contacten buiten hun herkomstgroep zoals vrienden en de etnische samenstelling van scholen. Bovendien kan overheidsbeleid keuzes van relatievorming vergemakkelijken of hinderen. Huschek promoveert vandaag aan de Faculteit der Sociale Wetenschappen van de Vrije Universiteit Amsterdam.
Verschillen tussen landen
Verschillen tussen landen met betrekking tot relatievorming onderstrepen de invloed van structurele factoren, bijvoorbeeld migratie- en integratiebeleid maar ook voorzieningen van de verzorgingsstaat. Huschek: “Bijvoorbeeld, de tweede generatie heeft traditionelere sekserolpatronen vergeleken met autochtone jongeren. De beleidsmaatregelen die bepaalde familiestructuren ondersteunen leiden echter tot landspecifieke patronen van sekserollen. Tweede generatie Turken die in verschillenden landen wonen zijn beïnvloed door het beleid van het land en passen hun gedrag aan, zodat ze vergelijkbaar zijn met de autochtone bevolking – alleen op een ander niveau.
Dit houdt in dat bijvoorbeeld in Duitsland, waar de autochtone bevolking er vergeleken met andere West-Europese landen traditionelere sekserolpatroon op nahoudt, de Turkse tweede generatie ook de meest traditionele waarden heeft vergelijken met tweede generatie Turken in andere Europese landen. Dit in tegenstelling tot de Turkse tweede generatie in Zweden die evenals de autochtone Zweedse bevolking het meest egalitaire gedrag vertoont.â€
Familieleven
Een groot deel van de jongere leeftijdsgroepen in Europese populaties bestaat uit kinderen van migranten. In Nederland bestaat bijvoorbeeld 40% van de bevolking onder 15 jaar uit tweede generatie migranten en in steden loopt dit op tot 60%. De tweede generatie bereikt steeds meer de volwassen leeftijd. Er is echter nog niet veel bekend over hoe ze hun leven vormgeven, niet alleen op het gebied van school en werk, maar ook op het gebied van hun familieleven. Dit is interessant omdat kinderen van migranten manoeuvreren tussen verschillende normen en waarden over partnerkeuze: de ideeen uit het land van herkomst van hun ouders en die uit het land waarin zij geboren zijn.
Turken uit 13 steden en 7 landen
Het proefschrift van Huschek concentreert zich op tweede generatie Turken die in 13 steden in 7 landen wonen: Oostenrijk, Belgie, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Zweden en Zwitserland. Zij analyseerde verschillende aspecten van hun relatievorming in een vergelijkend perspectief. Zo kreeg zij een duidelijker beeld van de manier waarop de tweede generatie keuzes maakt in dit domein van hun levensloop en welke rol structurele factoren daarbij spelen. Huschek keek bijvoorbeeld naar de invloed van de omvang van de groep van tweede generatie jongvolwassenen van Turkse afkomst in de verschillende steden en de invloed van migratie en integratiebeleid (voorwaarden voor gezinshereniging) op etnische afkomst van de partner en de rol van migratie- en integratiebeleid versus meer algemene verzorgingsstaatvoorzieningen gericht op jongvolwassenen voor het moment van relatievorming.
