Column Carlo Schneider: Krasse knarren
Array
Krasse knarren
Kuierend achter de rollator, scheurend met de scootmobiel en flitsend in een Smart cabrio. Dat is zoals wij onze oudere clienten van 90 plus voorbij zien komen. En dat zijn er nogal wat. De ouderdom komt met gebreken en is niet altijd even leuk, maar soms zit het mee.
Met de hoogste gemiddelde leeftijd van het land houden we natuurlijk onze oudjes in ere. De oudste is inmiddels 103. Al jaren dezelfde maandelijkse bestelling: griotjes, kukident, Vichy en echte aspirine. Zonder PPI natuurlijk, want die wil ze niet. Woont nog zelfstandig in een leuk huissie. Tegenwoordig komt zoonlief van 70-plus, en net zo vitaal, de spulletjes halen. Medicijnen gebruikt ze niet of af en toe.
Nummer 2 op de hitlijst is vorige week 100 geworden. Woont ook nog zelfstandig in een leuk appartement met een akelig goed verzorgd tuintje. Ze zat er op haar paasbest bij en net van de kapper, toen ik vorige week een 1 cent prestatie heb geleverd: een inhalatie instructie. Haar bovenbuurvrouw mocht ik de dag erna thuis bezoeken. Die is inmiddels 97 en was omgekieperd in de SRV wagen, zo zei ze. Potjandorie, dat was de 14e keer dat ik viel. De bloeddruk was te laag. Het ene pilletje dat ze gebruikte is nu gestopt. Vanavond championsleague, daar keek ze naar uit. Ze is een echte voetbalgek! Maar wel balen dat ze nu de deur niet uit kon. Dan kan ik jullie geen gebak meer brengen. Zij is onze hofleverancier, en het wordt keurig met de rollator binnengereden. Mevrouw laat altijd eerst de bakker bellen met hoeveel we zijn en wat we willen, zoet of hartig.
Een andere dorpeling is 95. Scheurt echt als een dolle met de scootmobiel en dropt haar bestelbriefje inco steevast bij ons in de brievenbus. Laatst was ik bij haar. Klein probleempje: ze gebruikte de Lanoxin in het schema van de acenocoumarol en omgekeerd. Ach. Niks aan de hand. Man waar maak je je druk om zegt ze tegen me. Nu zit de Lanoxin op verzoek van de huisarts in een baxter. Meer gebruikt ze niet.
De cabrio lady wordt binnenkort 91. Rood geverfd haar, eet bijna wekelijks kreeft en andere schaaldieren. Of je daar huiduitslag van kon krijgen? Zou wel erg zijn want dat is nou juist zo lekker. Heeft een buitenhuis in Zwitserland, zoon op Ibiza. Het goede leven dus, maar verder vooral ook nu weer een OTC klant en amper medicatie. En uitermate bijdehand. Zakenvrouw, zeker weten. Niet op de centen maar wel prijsbewust. Geen Vichy maar Oil of Olaz! Werkt net zo goed. En ja, ze mag gezien worden.
Dan hebben we nog een bankiersvrouw van 91, ook alweer tiptop. Toen het zo sneeuwde is ze gewoon in d’r uppie naar een vriendin in Brussel gereden. Het KNMI raadde iedereen af de weg op te gaan. Zegt tegen mij: geen zorgen hoor, ik heb alles geregeld bij de begrafenisondernemer. Lachen hoor.
Gaat het leven van onze oudere medemens dan alleen op rolletjes? Neen helaas. Bij een dame van net 70 ging ik op huisbezoek om de baxter uit te leggen. Trof haar buiten aan, rondjes draaiend en dansend achter de rollator. Eerst het ene been omhoog, en toen het andere been. Parkinson met hyperkinesie in optima forma. Wat doen we met mijn lijf meneer Schneider vroeg ze? Enkele dagen later lag ze in het ziekenhuis. Ik hoop dat ze daar de medicatie onder controle krijgen.
Ook zijn er andere zaken die je niet vrolijk stemmen. Een huisarts kwam extra morfine halen voor iemand van 93. Gaat het zo slecht vroeg ik. Ze gaat en wil deze week dood, vrijwillig of onvrijwillig was de reactie. De SCEN arts heeft onlangs euthanasie geweigerd en nu ligt ze te creperen met een volledig ingedrukte borstkas en een longontsteking erbij. De dag erna dag moest de euthanasie opeens zo spoedig mogelijk.
Onlangs kreeg ik een telefoontje van een dame van 89 met een doodswens. Ze had de NVVE ook al gebeld. Het oorlogsverleden speelt in volle hevigheid op en ze wil er een eind aan maken. Mevrouw had toestemming van de huisarts zo zei ze, en of ik het even het licht uit wilde doen.
Toen ik net apotheker was kreeg ik een soortgelijke vraag van een huisarts. Heb geweigerd. Dat was in de tijd dat je alleen Vesparax had met alle risico’s van dien. In dit geval maar even de huisarts gebeld. Zo simpel lag het natuurlijk niet. De cliente at inmiddels ook niet meer en alle medicijnen werden geweigerd. We hebben in goed overleg psychische hulp ingeschakeld.
Een andere dame op leeftijd heeft me ooit gevraagd of ik haar wilde uitzwaaien als het zover was. Het K-woord was voor de derde keer terug en ze wilde niet meer behandeld worden. We vernamen achteraf dat ze in stilte is begraven na verblijf in een hospice. Kon mijn belofte dus helaas niet nakomen.
Misschien een triest eind van deze column maar het zijn de zaken die je meemaakt en die het leven als apotheker ook boeiend maken.
Herinnert u zich Gert & Hermien nog? Klik hier.
Carlo Schneider,
Laren Nh
[email protected]
Bron: Farma Actueel
