Zullen we het over iets anders hebben?
ArrayHet kabinet wil voor 2014 vier miljard euro bezuinigen en wil een kwart van dit bedrag uit de
zorg halen. Heel simpel door tegen iedereen die in de zorg werkt te zeggen: jullie verdienen al genoeg, daar hoeft even niets meer bij. De roemruchte nullijn. Wellicht hebben Rutte en Asscher het boek De vergrijzing voorbij gelezen dat Berenschot recent uitgaf. Hierin wordt gesteld dat de voorgenomen extramuralisering in de ouderenzorg de komende jaren eerder voor een overschot aan zorgpersoneel gaat zorgen dan voor een tekort. De kentering komt pas na 2025 en dan zijn Rutte en Asscher al lang niet meer de koningen van onze schatkist. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Voor nu is dat miljard makkelijk verdiend. En als een handjevol zorgwerkers daar zó gedemotiveerd van raakt dat ze haar heil in een andere economische sector gaat zoeken in de hoop daar wel meer te verdienen, dan is dat maar zo. Mensen genoeg.
Degene die Twittert dat hij best twee jaar op de nullijn wil zitten in ruil voor banenbehoud in
de zorg heeft het dus niet goed begrepen. Er zijn mensen genoeg voor de zorg en tegenover die bezuiniging van een miljard euro komt beslist geen investering in banen voor de zorg te staan. Dit is simpelweg niet aan de orde, ook niet als het zittende zorgpersoneel zich bereid verklaart om er twee jaar lang geen cent bij te krijgen.
De Twitteraar die stelt dat de nullijn een treurigmakende minachting is van de zorgwerkers
heeft het beter begrepen. Het is nog té kort geleden dat Ruud Lapré, voorzitter van de
Vereniging van Bestuurders in de Zorg (NVZD), zei dat het overheidsingrijpen in het inkomen van zorgbestuurders erger was ‘dan we in onze ergste nachtmerries hadden kunnen vermoeden’. Zo’n opmerking blijft lang hangen bij de zorgwerkers die onder leiding van zulke bestuurders werken, net als het gegeven dat korting van de bestuurderinkomens tot de Balkenendenorm nog altijd betekent dat deze mensen 130 procent van een ministersalaris verdienen.
Ook degene die zich op Twitter afvraagt of we dan ook alle zorgwensen op de nullijn
houden, heeft een punt. De zorg staat voor een enorm transitieproces als we kijken naar
de akkoorden die her en der tussen overheid en veldpartijen zijn gesloten. Die akkoorden
kennen maar één kernthema: extramuralisering. De zorg moet de instellingen uit en de wijk in, in de directe woonomgeving van de burger. Dit vergt een enorme cultuuromslag van iedereen die in de zorg werkt. En die krijgt nu dus te horen dat de komende jaren heel veel van hem wordt verwacht, maar dat hij voorlopig niets terugkrijgt voor zijn inspanning. Om nog maar te zwijgen van het feit dat deze omslag een investering vergt van de gemeenten, die een belangrijke uitvoerende zorgtaak krijgen voor hun burgers. Die gemeenten moeten niet alleen de zorg leren kennen, maar moeten in dezelfde tijd ook nog fuseren. Die hebben dus wel wat anders aan hun hoofd.
Kortom, het wordt afzien in de zorg de komende tijd. Het wordt zo’n situatie waarin je als zorgwerker op een feestje bij de vraag naar je werk antwoordt: ‘Ik werk in de zorg, zullen we het ergens anders over hebben?’
Deze column werd eerder gepubliceerd op: http://www.zorglab.nl
