Nederland bleef achter in bejegening van blinden
Array
Promotie: Blind in een gidsland. Over de bejegening van mensen met een visuele beperking in de Nederlandse verzorgingsmaatschappij, 1920-1990
Paul van Trigt betoogt dat de verzorgingsstaat Nederland blinden en slechtzienden vooral benaderde als ontvangers van langdurige zorg en als afhankelijke mensen. Elders in Europa en in Amerika werden deze mensen na de Eerste Wereldoorlog juist steeds vaker benaderd als normaal in de samenleving functionerende mensen. Handicap werd daarbij opgevat als iets dat via revalidatie of het toegankelijk maken van de samenleving gecompenseerd kon worden. Nederland bleef tot de jaren tachtig echter vasthouden aan bejegening in zorgtermen, ook toen vanaf de jaren zestig steeds vaker gesproken werd over de emancipatie van gehandicapten.
Aan de hand van de situatie aan het blindeninstituut Sonneheerdt in Ermelo laat disability history-onderzoeker Van Trigt zien dat maatschappelijke organisaties en hun bestuurders een sleutelrol speelden in de manier waarop blinden en slechtzienden in Nederland bejegend werden. Door de manier waarop de staat sociale zorg organiseerde, richtten maatschappelijke organisaties zich vooral op zorgverlening aan mensen met visuele beperking. Door de toenemende welvaart en professionalisering van zorg na de Tweede Wereldoorlog ontbrak de noodzaak om ernst te maken met (re-)integratie. Dat zou pas in de jaren tachtig veranderen. Vanaf toen werden visueel gehandicapten steeds vaker benaderd als mensen die normaal kunnen functioneren in de samenleving.
De discussie over de bejegening van mensen met een beperking vanuit een perspectief van zorg of normaliteit is nog steeds gaande en daarom levert van Trigt niet alleen een nieuwe bijdrage aan het historische, maar ook aan het actuele debat over de Nederlandse verzorgingsstaat.
Bron: VU
