Nee zeggen verkleint risico op kindermisbruik
Array
Afwijzende reactie van een kind wordt beter begrepen
Als kinderen wordt geleerd nee te zeggen tegen ongewenst contact verkleint dat de kans op seksueel misbruik. Kindermisbruikers koppelen seks onbewust aan kinderen. Dit beïnvloedt de manier waarop zij het gedrag van kinderen interpreteren. Wanneer kinderen niet duidelijk afwijzend reageren, associëren zij deze reactie eerder met instemming. Deze combinatie vergroot de kans op een delict of herhaling van kindermisbruik. Dat blijkt uit onderzoek van Erasmus MC waarop psycholoog Inge Hempel op woensdag 27 november promoveert.
Kindermisbruikers onderscheiden zich van mannen zonder delictverleden in de manier waarop zij denken over seks met kinderen. Zo koppelen zij kinderen onbewust eerder aan seks dan dat zij volwassenen hiermee in verband brengen. Dit is bij mannen zonder delictverleden andersom. Kindermisbruikers denken bijvoorbeeld sneller dat een kind seks wil als het op schoot wil zitten of zegt: wil je mijn kamer zien? Ook hebben zij de neiging om delicten goed te praten, te rechtvaardigen. “Deze manier van denken vergroot de kans dat zij daadwerkelijk een delict plegen of in herhaling vallen”, zegt psycholoog en onderzoeker Inge Hempel.
“Daar komt bij dat zowel kindermisbruikers als de mannen zonder delictverleden die meewerkten aan de studie, het moeilijker vonden om een onduidelijke reactie van een kind goed te begrijpen. Als een kind giechelde of niet reageerde, waren zij daardoor eerder geneigd om te denken dat het instemde met de situatie. Huilen of weigeren echter, werd begrepen als nee zeggen. Dit verkleint de kans op een delict of herhaling. Hempel: “Het is belangrijk dat ouders en verzorgers zich hiervan bewust zijn en hun kind leren om nee te zeggen, ook wanneer het niet precies begrijpt wat er gebeurt. Zeker als je bedenkt dat de dader meestal een bekende is van de familie van het slachtoffer. Ook al is het opa, die lieve buurman of leuke trainer, hij mag nooit aan je zitten als je dat niet prettig vindt. Echter, een kind is natuurlijk zelf nooit verantwoordelijk bij seksueel misbruik.”
Hempel onderzocht ook de relaties tussen delict ondersteunende gedachten en eigen misbruikervaringen. Hieruit blijkt dat bijna de helft van de kindermisbruikers die kinderen fysiek seksueel misbruikt hebben, zelf ook op enige wijze seksueel misbruikt is in de kindertijd. Ook hebben zij vaker gedachten die seks met kinderen rechtvaardigen, dan mannen die kinderen niet fysiek seksueel misbruikt hebben, zoals downloaders van kinderporno. Toch vond zij geen relatie tussen deze twee uitkomsten. Onduidelijk is wanneer de delict ondersteunende gedachten precies ontstaan. Hempel: “Het kan zijn dat deze gedachten zijn gevormd na het delict en niet zijn ontwikkeld na de eigen misbruikervaring, maar dat is een aanname die verder onderzoek verdient.”
Promotor en hoogleraar forensische psychiatrie Hjalmar van Marle zegt over het onderzoek: “De uitkomsten benadrukken het hardnekkig karakter van gedachten die kindermisbruikers gebruiken om seks met kinderen te rechtvaardigen en de noodzaak van een intensieve behandeling om herhaling te voorkomen. Ook brengt het een hele praktische aanbeveling naar voren, namelijk dat de kans dat kinderen seksueel worden misbruikt kleiner is, wanneer zij leren hoe zij duidelijk moeten weigeren bij ongewenst lichamelijk contact.”
Aan de studie deden 47 mannelijke misbruikers mee die fysiek seksueel contact hadden met een kind en 20 mannen die geen fysiek contact hadden, maar zichzelf lichamelijk toonden aan kinderen of kinderpornografie hadden gedownload of verspreid. Ook deden 40 mannen mee zonder delictverleden. Hempel promoveert op woensdag 27 november 2013.
