24 september: Week van de Eenzaamheid
ArrayVan 24 september t/m 4 oktober is het de ‘Week van de eenzaamheid’. Bavo Europoort grijpt deze week aan om haar vrijwilligerswerk onder de aandacht te brengen. Op dit moment zijn er 220 vrijwilligers actief in de regio Rijnmond, maar Bavo Europoort is nog op zoek naar zo’n 15 vrijwilligers die een maatje willen zijn voor haar patiënten. Rochelle de Gouveia, coördinator vrijwilligerspunt: “Deze vrijwilligers worden ingezet bij patiënten die zijn opgenomen of thuis wonen. De patiënten hebben vaak weinig sociale contacten (eenzaamheidsproblematiek) door hun langdurige psychiatrische aandoening. Ze vinden het fijn om samen met hun maatje iets te ondernemen.”
‘Mijn maatje had nog nooit de zee gezien’
Het gaat om activiteiten als: samen koffie drinken, naar musea gaan, gewoon een praatje maken, naar de markt gaan, op bezoek gaan bij een familielid die niet meer mobiel is, helpen met de computer. Patiënten kunnen bij hun hulpverleners aangeven dat zij graag een maatje willen hebben. Vrijwilligerswerk op een afdeling kan ook. Over het algemeen gaat het om de extra persoonlijke aandacht die de patiënt krijgt.
Actief
De vrijwilligers zijn een gemêleerde en enthousiaste club mensen. Sommigen hebben geen directe link met de ggz en anderen zijn juist ooit zelf patiënt geweest en willen op deze manier mensen die kampen met een psychisch probleem een stapje op weg helpen. Of hen gewoon een plezierige middag bezorgen. Rochelle: “Het zijn mensen die graag maatschappelijk actief zijn. Alle vrijwilligers merken goed dat hun ‘maatje’ het heel fijn vinden dat ze weer meer contact hebben.”
Silvia Kattevilder werkt sinds 2013 als vrijwilliger bij Bavo Europoort. Silvia: “Mijn maatje was nog nooit naar het strand geweest, had nog nooit van Scheveningen of andere strandplaatsen gehoord, wist niet wat het betekende om over de boulevard te lopen en een visje te eten. Ik heb haar meegenomen naar het strand en het was een bijzonder moment. Mijn maatje bleef even op de boulevard stil staan, keek naar het water, sloot toen haar ogen en zei uit de grond van haar hart: ‘Heerlijk!’ Dit is voor velen vanzelfsprekend om te doen, maar niet voor mijn patiënt. Na een heerlijke dag samen aan het strand, viel mij op dat zij minder last had van (negatieve) stemmen of onrust. Dit is waar je het voor doet. En eerlijk gezegd was het voor mij ook geen straf.”