Studenten leren de mens achter de aandoening te zien
Array
Het verhaal van de patiënt vormt de basis van het nieuwe onderwijsprogramma dat in september bij de VU medisch centrum van start gaat. Hoe krijgt dat vorm en hoe kom je aan geschikte patiënten? Dermatologe Marjolein Wintzen levert de patiënt aan voor het eerste college.
Vanaf het allereerste begin van het nieuwe onderwijsprogramma is het verhaal van de patiënt het vertrekpunt. Niet alleen om te achterhalen wat deze mankeert, maar ook hoe je als arts het beste met een patiënt kunt omgaan. Marjolein Wintzen: “Het gaat erom dat je ook de mens achter de aandoening ziet. In het huidige onderwijsprogramma zijn we dikwijls meer gericht op een demonstratie van een bepaald ziektebeeld. In de nieuwe opzet kiezen we voor een bredere presentatie, met meerdere disciplines.”
Het thema van de eerste week is ‘Huid en huidreactie’: hoe is de huid opgebouwd? Welke cellen zitten daarin? En als er sprake is van een ontsteking, welke cellen zie je dan? Aan Wintzen de taak een geschikte patiënt te selecteren, met wiens verhaal ook de andere specialismen (fysiologie, celbiologie, pathologie, huisartsgeneeskunde, plastische chirurgie die deze week moeten vullen, uit de voeten kunnen. Allergologie droeg Wim Konincks voor, eigenaar van een eenmanszaak: een autoglaszetbedrijf. Hij werkte veelvuldig met rubber en lijmen. Jarenlang ging dat goed totdat hij ineens eczeem aan zijn handen kreeg. “Hij vertoonde zodanige allergische reacties dat hij niet meer kon werken en zelfs zijn bedrijf heeft moeten verkopen. Dat is nogal wat. Door hem zijn verhaal te laten vertellen, krijg je een veel completer beeld dan als je alleen naar die allergie kijkt.”
De studenten gaan in de rest van de week aan de slag met alle aspecten van dit patiëntverhaal. Wintzen: “Het werkt natuurlijk heel erg stimulerend om meteen al met echte patiënten in aanraking te komen. De studie gaat dan veel meer voor je leven. Cruciaal is wel of de patiënt zijn verhaal goed kan vertellen. Daar selecteren we zorgvuldig op. We merken dat patiënten graag meewerken aan zulke activiteiten. Ze hebben echt het idee dat ze hun steentje bijdragen om betere dokters af te leveren.” Konincks zei meteen ‘ja’ toen hij werd benaderd. “Ik vind het belangrijk dat de studenten niet alleen op foto’s de kwaal zien, maar ook de mens die daarachter staat. Ik heb mijn zaak moeten opgegeven. Wie weet als er eerder wat aan was gedaan, dat het anders was gelopen. Ik begrijp best dat je niet meteen alle registers hoeft open te trekken, maar ken wel je grenzen. Weet wanneer je een patiënt door moet verwijzen en besef je ook wat zo’n aandoening voor iemand betekent. Het gaat niet alleen om mijn handen. Mijn zaak was mijn leven. En natuurlijk snap ik best dat je je niet elk probleem van je patiënten moet aantrekken. Dan ben je binnen een halve dag versleten. Maar vergeet die menselijke kant niet. Ik werk er dolgraag aan mee om dat over te dragen.”
Bron: HuisartsVandaag & VU medisch centrum
