TBS-er klaagt Pompe kliniek aan wegens laster en inhumaan verlofbeleid
ArrayDe 
die in maart 2004 nationale bekendheid verwierf doordat een tbs-er met proefverlof een meisje ontvoerde en misbruikte, wordt nu door een andere tbs-patient beschuldigd van mensenrechtenschending. Op 24 februari 2011 speelt de zaak in een rechtzaak tegen de Pompe Kliniek in Nijmegen waar de tbs-er nu verblijft. Het langdurig verlof van de in juni 1996 ter beschikking gestelde M.I. zou aanvankelijk in juni 2005 beeindigd worden met zijn in vrijheidstelling. M.I. wordt echter nog steeds gedetineerd zonder verlof, volgens hem, onder valse voorwendselen.
De nu 43-jarige M.I. genoot als tbs-er al sinds 2002 van langdurig verlof, woonde helemaal zelfstandig, werkte ’s nachts bij twee werkgevers, runde een eigen onderneming en studeerde overdag voltijds aan de universiteit – toen in 2004 een dertienjarig meisje uit Eibergen door een tbs-er op proefverlof werd ontvoerd en misbruikt. De tbs-behandelaars hadden tot dan toe geen psychiatrische stoornis bij M.I. kunnen vinden en de planning was dat zijn terbeschikkingstelling daarom en vanwege zijn goede functioneren tijdens verlof per midden juni 2005 zou eindigen.
M.S., de tbs-er die tijdens zijn proefverlof in Eibergen over de schreef ging, had bij de Flevo Future kliniek dezelfde behandelaar als M.I. Daar werd 6 maanden na ‘Eibergen’ een interim directeur aangesteld en deze verordonneerde dat het verlof van M.I. met onmiddellijke ingang moest worden onderbroken omdat “er te weinig informatie zou zijn om het verlof naar Den Haag toe te rechtvaardigen”.
M.I. werd van de ene op de andere dag door de politie thuis opgehaald en voor drie weken weer opgesloten in de kliniek. Het gevolg was dat hij op staande voet ontslagen werd, al zijn klanten verloor en later ook nog zakte voor zijn examens omdat hij te veel colleges had gemist.
In 2005 werd het verlof van M.I. opnieuw ingetrokken toen de kliniek, in tegenstelling tot de belastingdienst zelf, beweerde dat een voorlopige aanslag van de belastingdienst van 8000 euro een reele schuld van M.I. zou zijn die M.I. in opdracht van de kliniek moest betalen, wat hij weigerde. Hoewel de aanslag door de belastingdienst al snel werd teruggebracht tot nul, werd het verlof van M.I. niet hervat, kwam van de toegezegde beeindiging van de tbs in juni 2005 niets meer terecht en staat in de stukken van de klinieken tot op heden dat M.I. een enorme belastingschuld veroorzaakte, waardoor zijn resocialisatie mislukt zou zijn en hij een gevaar voor de samenleving zou zijn. Nadat de behandelaars eerder geen psychische stoornis bij hem hadden kunnen vinden werd hem nu onder meer een narcistische persoonlijkheidstoornis en schizofrenie toegedacht. “M.I. werkte niet mee aan behandeling en was tegendraads”. Volgens M.I. zelf lanceerde de kliniek een leugencampagne om haar eigen fouten te verbergen.
Contra-expertise
De Flevo Future kliniek vroeg in 2008 een long stay verblijf aan voor M.I. ‘Long stay’ komt neer op levenslange tbs vanwege een onbehandelbare stoornis die gevaar oplevert bij het functioneren in de maatschappij. Een dergelijke aanvraag moet altijd door externe deskundigen worden beoordeeld. In hun rapporten staat onder andere:
“Dit alles verliep naar gemiddelde tevredenheid van iedereen, tot het zogenaamde Eibergen incident (ontvluchting van een TBS-gestelde), waarna bijna alle TBS-gestelden terug naar de kliniek moesten. Voor betrokkene gold dit niet (hij had al transmuraal verlof), maar wegens een andere reden, mogelijk ongeorganiseerdheid, geen openheid in (persoonlijke en financiele) zaken, die in de tussentijdse risicotaxatie naar voren kwamen, maar feitelijk voor de rapporteur eigenlijk behoorlijk onduidelijk zijn, werd hij teruggehaald naar de kliniek.”
en
“Een van de peilers voor de veronderstelling dat hij zich maatschappelijk niet zou kunnen redden buiten de kliniek is de constatering dat hij in financiele problemen is geraakt gedurende zijn transmurale verlof. Zelf heeft hij echter aannemelijk gemaakt dat er geen sprake is geweest van een grote belastingschuld, maar van een hoge voorlopige aanslag die later is gecorrigeerd op basis van zijn werkelijke omzet. Ook andere zogenaamde schulden die hij heeft gemaakt, waaronder een rekening voor gebitsrestauratie, getuigen niet van een disfunctioneren maar veeleer van een realistisch vermogen om zijn leven buiten de kliniek weer op orde te brengen. Daarin was hij grotendeels geslaagd, met twee banen, studie en een eigen woning. Slechts door externe omstandigheden en wijziging in verlofbeleid is hij teruggehaald in de kliniek. Mede daardoor zijn financiele problemen ontstaan, die vervolgens echter aan betrokkene worden verweten.”
Zie de volledige rapporten op http://tbs.makoelaw.nl/Download/Kuyck.pdf resp. http://tbs.makoelaw.nl/Download/deGroot.pdf
Deze contra-expertise leidde tot afwijzing van het long stay verzoek en overplaatsing naar de Pompe kliniek in Nijmegen om M.I. onmiddellijk te resocialiseren. Maar deze kliniek blijft vasthouden aan de onjuiste informatie die over M.I. op papier is gezet (onder meer omtrent de redenen tot beeindiging van het proefverlof), voegt zelf onjuiste informatie daaraan toe die met het ontstane beeld overeenkomt, en blijft hervatting van het langdurig verlof afwijzen. Dat leidde vorig jaar tot een kort geding en daarna een rechtzaak die nu op 24 februari om 14.00 uur voorkomt bij het gerechtshof in Arnhem.
Meer informatie over de zaak M.I. is te vinden op http://tbs.makoelaw.nl.
