CVA-zorg via internet staat op 9 maart 2012 centraal
Guus Schrijvers, Oud-Hoogleraar Public Health & Gezondheidseconoom 26 december 2011 - 00:43
Array
Op vrijdag 9 maart organiseren het Julius Centrum en het Kennisnetwerk CVA (zie www.kennisnetwerkcva.nl) een congres over organisatie & financiering van de CVA-ketenzorg. Een van de onderwerpen is de vraag of CVA-zorg via het internet in Nederland zinvol is. In het koude, dunbevolkte, grote Canada is dat zeker het geval. Wij nodigden daarom neuroloog en epidemioloog Thomas Jeerathaki uit Alberta uit om over de Canadese “telestroke service” verslag te doen op het congres vana 9 maart. De Maastrichtse neuroloog Martien Limburg heeft zo zijn twijfels. Hij treedt op als referent bij Jeerathaki en mailt: “Is Telestroke ook iets voor Nederland” Misschien wel. We weten dat concentratie van zorg en specialisatie geassocieerd is met betere uitkomsten, ook voor CVA patienten. We weten dat er minder goede resultaten zijn in de ziekenhuizen waar men zeer weinig patienten behandelt. We weten ook dat de tijd tussen begin van de beroerte en behandeling met trombolyse van groot belang is, hoe langer dit interval, hoe slechter de resultaten.
Zou met Telestroke voor kleine en relatief afgelegen ziekenhuizen dit negatieve verschil in resultaat goed gemaakt kunnen worden? Mogelijk, maar dan moeten we ook bedenken dat trombolyse niet de enige factor is die de uitkomst bepaalt. We weten dat zeker 80% van de patienten met een beroerte niet in aanmerking komt voor trombolyse door diverse contra-indicaties. Ook weten we dat 100% van de patienten kan profiteren van behandeling op een stroke unit, dat wil zeggen een goed geoutilleerde speciale afdeling met een geschoold multidisciplinair team dat protocollair te werk gaat. Dergelijke specialisatie zal in een klein ziekenhuis niet snel gerealiseerd worden en dat fenomeen is waarschijnlijk verantwoordelijk voor de mindere resultaten in deze kleinere ziekenhuizen. Voordat we aan Telestroke in kleinere en meer afgelegen ziekenhuizen beginnen kan een modelmatige analyse al een goede schatting geven van de kans dat deze interventie in Nederland kosten-effectief is. Immers, we leven niet in een land met de grote afstanden van Canada. Er zijn maar enkele gebieden (Waddeneilanden?) waar een dergelijke aanpak wel eens erg effectief zou kunnen zijn. Verder moet dan het ontbreken van deskundige stroke unit zorg voor 100% van de patienten afgewogen worden tegen het sneller toedienen van een trombolyticum bij een deel van de potentieel 20% van de patienten die hiermee behandeld kan worden. Voor mij is op voorhand niet duidelijk wat de uitkomst van een dergelijke analyse zal zijn.?. Tot zover Martien Limburg. Ondergetekende verheugt zich op een scherpzinnig en levendig debat tussen Jeerathaki en Limburg.
Guus Schrijvers (getrouwd met Els Zwaan, drie kinderen) werd op 24 juni 1949 geboren in Amsterdam als zesde kind in een katholiek onderwijzersgezin. Na het gymnasium B diploma behaald te hebben(1967) ging hij in Amsterdam economie studeren. Hij studeerde cum laude af (1973) bij prof. Wim Duisenberg op de na-oorlogse conjunctuurgolven en bij prof. Joop Hattinga Verschure op zelfzorgafdelingen in ziekenhuizen. In 1980 promoveerde hij in Maastricht op het onderwerp regionalisatie en financiering van de Engelse, Zweedse en Nederlandse gezondheidszorg. Een stelling uit zijn proefschrift werd zijn levensmotto: wie de kleine structuren niet eert, maakt de grote structuren verkeerd.
Hij promoveerde bij de grondlegger van de Nederlandse gezondheidseconomie prof. Lou Groot en bij genoemde Hattinga Verschure. Van 1974 -1984 was Schrijvers lid van de Gemeenteraad van Utrecht voor de Partij van de Arbeid. Hij ‘deed’ daar portefeuilles zoals Volksgezondheid, Welzijn, Cultuur en Financiën. Op 1 juni 1987 werd Schrijvers samen met prof. Joop van Londen hoogleraar Public Health bij de Medische Faculteit Utrecht. Dat betekende voor hem een switch van macro onderwerpen zoals de inrichting van het verzekeringsstelsel naar kleinschalige projecten zoals educatie van diabetespatiënten.
Uit een interview uit 1987 komt het citaat: ‘als de faculteit mij vraagt voor deze leerstoel, wil ik wat betekenen voor de faculteit. Dan geef ik de macro-onderwerpen op.’ Samen met Van Londen richtte hij zich in 1987 op innovaties in de thuiszorg en op ketenzorg bij chronische zieken. Later zou het die activiteiten onder de vlag disease management bundelen. Tien jaar kwam de belangstelling voor ketens in de spoedzorg erbij. Zijn kennis op dit terrein bundelde hij in het boek Moderne Patiëntenzorg in Nederland, dat hij in 2002 samen met de plaatsvervangend hoofdinspecteur drs. Nico Oudendijk voor de gezondheidszorg schreef.
Vanaf het eerste begin had het bevorderen van het onderwijs in de Sociale Geneeskunde en de Volksgezondheid zijn grote aandacht. Toen Van Londen en hij begonnen was er helemaal niets op dit terrein. Schrijvers: ‘Een grote triomf ervoer ik op 2 april 1994 toen na zeven jaar trekken en duwen de eerste medische studenten bij een GGD en een Arbodienst een verplicht co-schap Sociale Geneeskunde liepen.’
In 1999 kwam een nieuw curriculum voor de medische studenten tot stand. Tropenjaren volgden tot 2006 voor hem en zijn collega dr. Gerdien de Weert om alle uitbreidingen van het sociaal geneeskundige onderwijs bij te benen. Zijn collegestof bundelde hij in 1997 en na verschillende drukken in 2002 in het boek Een kathedraal van Zorg en in de Engelse variant daarvan Health and Health Care in the Netherlands.
Per 1 juli 2007 gaan de onderzoeksactiviteiten van Schrijvers over in de Unit Innovaties in de Zorg binnen het Julius Centrum, dat hij in 1996 met collega prof. Rick Grobbee oprichtte. Zijn aandacht blijft liggen bij Disease Management en Spoedzorg. Schrijvers: ‘Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe die kleine structuren binnen Disease management en spoedzorg precies functioneren. Er is tegenwoordig ook veel uitwisseling met collega’s in Noord Amerika en elders in Europa. Dat verrijkt het inzicht in hoge mate. Elk land is op dit terrein een laboratorium voor een ander land..Voorlopig heb ik mijn handen vol aan de nieuwe Unit. Toch zou ik nog twee boeken willen schrijven.Het ene krijgt als titel, De gemoderniseerde kathedraal van zorg. Het tweede boek moet gaan over ondernemersschap en gelijke toegang tot de zorg. Beide zijn belangrijk maar o zo moeilijk te combineren. Hierbij zou ik de kennis van macro econoom weer kunnen gebruiken.’
Als oud hoogleraar Public Health en gezondheidseconoom bij het UMC Utrecht. geeft hij met zijn nieuwe boek ‘Zorginnovatie volgens het Cappuccinomodel.’ zijn visie hoe de gezondheidszorg eruit zou kunnen zien in een maatschappij met schaarste aan zorg. Het boek is bestemd voor het middenkader van zorgorganisaties. Naast schrijver van boeken en artikelen over de gezondheidszorg is Guus lid van enkele stuurgroepen en begeleidingscommissies en geef ik lezingen en workshops.
Guus Schrijvers is voor voordrachten, dagvoorzitterschappen, interviews en onderzoeksopdrachten te bereiken via [email protected] en telefonische via zijn secretaresse Annet Esser op telefoonnummer 030 250 9359.
Op vrijdag 9 maart organiseren het Julius Centrum en het Kennisnetwerk CVA (zie www.kennisnetwerkcva.nl) een congres over organisatie & financiering van de CVA-ketenzorg. Een van de onderwerpen is de vraag of CVA-zorg via het internet in Nederland zinvol is. In het koude, dunbevolkte, grote Canada is dat zeker het geval. Wij nodigden daarom neuroloog en epidemioloog Thomas Jeerathaki uit Alberta uit om over de Canadese “telestroke service” verslag te doen op het congres vana 9 maart. De Maastrichtse neuroloog Martien Limburg heeft zo zijn twijfels. Hij treedt op als referent bij Jeerathaki en mailt: “Is Telestroke ook iets voor Nederland” Misschien wel. We weten dat concentratie van zorg en specialisatie geassocieerd is met betere uitkomsten, ook voor CVA patienten. We weten dat er minder goede resultaten zijn in de ziekenhuizen waar men zeer weinig patienten behandelt. We weten ook dat de tijd tussen begin van de beroerte en behandeling met trombolyse van groot belang is, hoe langer dit interval, hoe slechter de resultaten.