VUmc: een stinkende wond?
ArrayOnder gangreen verstaat men het plaatselijk afsterven van weefsel door welke oorzaak dan ook, bijvoorbeeld door een verminderde bloedvoorziening. Dit laatste kan het gevolg zijn van slagaderverkalking of van een bloedstolsel (trombose). Het afgestorven weefsel kan droog of nat zijn. Ook is er een vorm van versterf waarbij gas in het weefsel ontstaat. Als ik de kwestie van het VUmc bekijk kan ik niet anders concluderen dat we bij het VUmc te maken hebben met een grote vieze open stinkende wond vol “bestuurlijkgangreen” De non-aktiefstelling van Postmus heeft de situatie in de wond geen goed gedaan.
Ik denk dat we in het VUmc te maken hebben met een veelvoorkomende oorzaak van bestuurlijk falen waardoor weefselversterf aan de kritische basis van het ziekenhuis is ontstaan. Ik pleit dan ook thans voor de mogelijkheid van het implanteren van bestuursplastiek (vervangen van het aangedane bestuur door een ander kunstmatig bestuur) om de circulatie van gesprekken en discussie en dus de zorgvoorziening van het getroffen deel te verbeteren. En kritiek op de wond van klokkenluiders niet langer in de kiem worden gesmoord.
Om een gezond ziekenhuis te blijven heeft het voortdurend opbouwende kritiek, luistervaardigheid van een bestuur en communicatie nodig. Dit wordt door klokkenluiders aangevoerd als verbeterpunten aan beleid om de ziekenhuiskwaliteit te verbeteren. Zodra om welke reden dan ook de toevoer van kritiek naar bepaalde plekken in het bestuur sterk vermindert, krijgt de ziekenhuis te maken met een slechte bedrijfscultuur en dan komt de patientveiligheid in gedrang. Op deze plek waar niets wordt gedaan met de kritiek ontstaat dan een grote stinkende wond.
Een belangrijke oorzaak voor het ontstaan van stinkende wonden zijn bestuurlijk onvermogen als kritiek in de kiem wordt gesmoord.