Maartenskliniek aan de slag met Gouden Zorgidee in strijd tegen medicijnverspilling
ArrayDe apotheek van de St. Maartenskliniek in Nijmegen gaat door middel van het vacuum verpakken en chippen van uitgegeven medicijnen iets doen aan de verspilling van medicamenten. De proef moet duidelijk maken of het bewuster omgaan met medicijnen geld kan opleveren, meldt de NOS. De proef is gebaseerd op het Gouden Zorgidee van 2011. Bedenkster Anja Visser uit Castenray (L) kwam met het idee om medicijnen bij de uitgifte luchtdicht te sealen. Anja Vissers wil met haar idee de kosten in de zorg terugdringen. Anja Vissers: ‘Het idee is om voordat medicatie de apotheek uit gaat, de medicatie per doosje vacuüm te sealen. Als de medicatie retour komt bij de apotheek ter vernietiging kan deze worden teruggenomen, gecrediteerd en hergebruikt voor derden.
Nu is het opnieuw verstrekken van geretourneerde medicijnen verboden, omdat niet kan worden vastgesteld of ze goed zijn bewaard. Per jaar gooien we voor zo’n 100 miljoen euro aan geneesmiddelen weg.
De chip wordt meeverpakt bij duurdere medicijnen, omdat het loont om de verspilling daarvan te beperken. De proef gaat negen maanden duren.Dit idee tracht op een relatief simpele manier hier iets aan te doen.’ Met de farmaceutische industrie moet verder worden gesproken hoe dit idee nader uitgevoerd kan worden.
Er zijn kleine meetapparaatjes beschikbaar die de bewaarcondities zoals temperatuur kunnen bijhouden. Zo kun je zien of de patiënt ook adequaat de aanbevolen bewaarcondities heeft gevolgd.’ Anja kwam op het idee doordat ze dagelijks in haar functie als apothekersassistente te maken krijgt met het weggooien van medicijnen. Dit idee zou aanzienlijk kostenbesparend werken volgens haar.
Jaarlijks wordt er in Nederland voor 100 miljoen euro’s aan medicijnen weggegooid. Dit idee tracht op een relatief simpele manier hier iets aan te doen.’ Dit zou kunnen leiden tot een besparing van één procent op het totale zorgbudget.
Zorguitgaven in Nederland
In 2011 bedroegen de uitgaven aan zorg 90 miljard euro, dat becijferde het CBS. Dit bedrag omvat zowel gezondheidszorg als welzijnszorg. In elf jaar tijd was er een groei van ruim 90%. Het geld dat aan zorg wordt uitgegeven is voor groot deel afkomstig van de premies die betaald worden aan zorgverzekeraars en premies die van het loon worden ingehouden, zoals de AWBZ premie. Een klein deel (9,6%) betalen mensen uit eigen zak. Per hoofd van de bevolking komen de zorguitgaven neer op 5.392 euro. Zorguitgaven verschillen sterk per individu en zijn bijvoorbeeld afhankelijk van leeftijd of het hebben van chronische ziekten. Vooral ouderdom brengt vaak hogere zorguitgaven met zich mee. Van de toename sinds 2000 is ongeveer 15% toe te schrijven aan de vergrijzing. Een veel belangrijkere verklaring vormt het toegenomen aantal behandelingen en de toename van het aantal behandelmogelijkheden. Ruim een kwart van al het geld gaat naar ziekenhuiszorg, slechts 3% gaat op aan huisartsenzorg.
De Kosten van Ziekten studie van het RIVM liet zien dat psychische stoornissen zeer hoge uitgaven met zich meebrengen. Hieronder vallen bijvoorbeeld ook dementie en verstandelijke handicap. Ter vergelijking: psychische stoornissen kosten bij elkaar meer dan vier maal zoveel als alle gevallen van kanker bij elkaar. Het CPB becijferde dat een fictief gezin met een huishoudinkomen van 1,5 keer modaal en twee kinderen zo’n 23% van het bruto salaris kwijt is aan collectieve zorguitgaven. Rekenen we daar eigen betalingen bij, dan kunnen we vaststellen dat iets minder dan een kwart van het salaris uiteindelijk naar de zorg gaat. Uit cijfers van de OECD blijkt dat Nederland op de Verenigde Staten na de hoogste zorguitgaven heeft als % van het bbp. Een belangrijke verklaring hiervoor is dat Nederland veel meer uitgeeft aan langdurige zorg (zoals ouderenzorg en gehandicaptenzorg) dan de meeste andere landen. Zo geeft Nederland per hoofd van de bevolking drie maal zo veel uit aan langdurige zorg als Duitsland en twee maal zoveel als België. We zien echter ook dat de eigen betalingen, dus kosten die niet gedekt worden door collectieve voorzieningen, vergeleken met de meeste landen laag zijn.
