Journalist: ‘Mijn moeder had nooit op deze manier mogen sterven.’
Array
Schrijver en journalist Laurens van Aggelen schrijft boek over gebrek aan empathie bij huisarts
Twee uur lang wachtte Laurens van Aggelen op een ambulance, terwijl zijn moeder voor de tweede keer die dag een herseninfarct kreeg, waaraan ze uiteindelijk zou overlijden. En dat omdat de huisarts spoedeisende hulp niet nodig vond. Van Aggelen kaartte de zaak aan bij het Medisch Tuchtcollege die vorige week met een uitspraak kwam. Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg wees daarin al Van Aggelens klachten over het optreden van de huisarts af. In ‘Gelukkig in mijn leed‘ beschrijft Van Aggelen de laatste dag van zijn moeders leven.
In oktober 2008 krijgt de moeder van Laurens van Aggelen een beroerte. Hij belt meteen de huisarts en legt de ernst van de situatie aan de doktersassistente voor. “Toch moest ik toch nog drie kwartier wachten voordat de huisarts eindelijk arriveerde. Zij constateerde dat mijn moeder een hersenbloeding had gehad en half verlamd was geraakt. De huisarts belde vervolgens een ambulance en vertrok. Daarna ging mijn moeders gezondheid ineens snel en drastisch achteruit. Maar hoe ik ook bij de huisarts smeekte om de ambulance onmiddellijk te laten komen, ik kreeg het niet voor elkaar. Ik werd gewoon niet serieus genomen.”
De arts reageerde bovendien weinig empatisch en niet professioneel toen Van Aggelen zijn bezorgdheid uitte over een mogelijk fatale afloop als het zo lang duurde voor er hulp kwam. “Als dat al zo zou zijn, dan zijn we toch al te laat”, gaf de huisarts als reactie.
De ambulance arriveerde pas na uren. Van Aggelens moeder was inmiddels in coma geraakt en overleed nog diezelfde avond in het ziekenhuis. “De uren dat mijn moeder en ik moesten wachten, waren voor ons beiden een hel.”
Van Aggelen diende een klacht in bij het Medisch Tuchtcollege over het onprofessionele handelen van de huisarts. De uitspraak in deze zaak kwam vorige week. Het Regionaal Tuchtcollege oordeelde dat de arts volgens de regels had gehandeld. Van Aggelen: “In de uitspraak zijn alle blunders van de arts bedekt met een medisch-technisch verweer. De schuld wordt feitelijk zelfs bij mij neergelegd. Ik vind het onbestaanbaar dat er twee jaar na dato nog geen erkenning voor het gebrek aan professionaliteit is, dat er geen excuses worden gemaakt, niets. In feite voelt het als een trap na.”
In het boek ‘Gelukkig in mijn leed’, beschrijft Van Aggelen uitvoerig wat hem die dag overkwam en hoe machteloos hij zich voelde dat hij zijn moeder niet kon helpen. Hij verslaat minutieus dat hij lijdzaam moest toezien hoe een aaneenschakeling van situaties die niet verliepen zoals ze zouden moeten, uiteindelijk leidden tot het overlijden van zijn moeder. Van Aggelen schrijft daarnaast over het verdriet dat het verlies van zijn moeder tot gevolg had en ook hoe hij weer de kracht vond om door te gaan met zijn leven.
“Ik heb dit boek geschreven om iedereen die een ouder verliest een steuntje in de rug te geven. Voor iedereen zal de ervaring natuurlijk anders zijn, maar velen zullen zich in dit verhaal herkennen en er troost in vinden.
Ik heb het boek ook geschreven omdat ik hoop dat deze zaak niet onopgemerkt blijft. Daarom heb ik de huisarts aangeklaagd. Ik koester de ijdele hoop dat niemand ooit zoiets hoeft mee te maken wat mijn moeder is aangedaan en wat ik heb moeten doormaken in die vreselijke uren.”
Laurens van Aggelen (1964) is schrijver en journalist. Al meer twee decennia schrijft hij voor diverse media. De afgelopen jaren schreef hij diverse boeken die in de media goed werden ontvangen.
Gelukkig in mijn leed
L. van Aggelen
Titel:Â Gelukkig in mijn leed
Auteur: Laurens van Aggelen
Uitgeverij: White Elephant Publishing – www.we-publishing.nl
ISBN: 9789079763023
Uitvoering: genaaid gebonden, hardcover
Pagina’s:Â Â Â 96
Links:
http://www.we-publishing.nl
2 thoughts on "Journalist: ‘Mijn moeder had nooit op deze manier mogen sterven.’"
Comments are closed.
Het verhaal komt mij bekend op mij over, het had zo uit het boek van Ton van Dijk (HP De Tijd) kunnen komen over ‘Medische Missers’ en hoe die voorkomen hadden kunnen worden.
Ik mag aannemen dat de moeder van Laurens van Aggelen in een meer landelijke sfeer woonde, en dat een ambulance daarom drie kwartier nodig had om er te komen? In een onderzoek van het CBO, maar ook in de eerste opzet tot hervorming van de patientenwetgeving onder oud minister Klink kwam in het kader van de veiligheid van de patient ook het thema betere spreiding van ambulante hulpposten aan de orde, met name voor gebieden zoals bijvoorbeeld Zeeland, mede vanwege de geografische ligging met eilandjes etc. Uiteraard vraag ik me af of de huisarts of desnoods vervanger er niet eerder had kunnen zijn, het laten komen van een ambulance was dan bespoedigd geweest.
De factor interventie-tijd is in dit verhaal fataal gebleken… Het gebrek aan empathie als werk-vorm van die arts om geen enkele aanspreekbaarheid ter plaatse te doen gelden is ook tekenend. Ik denk dat het overleiden mede vanwege de lange interventietijd (de ambulance moet ook nog terug…)helaas onvermijdelijk was, maar de familie had inderdaad met meer mededogen bejegend mogen worden denk ik. Dat is toch het minste wat men kan doen als arts, we hebben het dan nog niet over een schuldvraag… waar inderdaad conform het boek van Jan de Wit ook dus een besluit in het voordeel voor de huisarts op volgde.
Ook hier is sprake van een slachtoffer die zijn verhaal kenbaar maakt ten dienste van de gemeenschap om herhalingen voor anderen van dit voorval te willen voorkomen. How long do we have to sing this song? How long? How Long? (U2)
Ik wens de familie sterkte met het verlies.
Inmiddels heb ik kort kontact gehad met Dhr Van Aggelen, en ik heb de verbijsterende waarheid wel vernomen. Wijlen mevrouw woonde geheel niet in een afgelegen gebied maar welgeteld 10 minuten rijden van het ziekenhuis af in de Gemeente Arnhem!
Hoe is het mogelijk dat een arts er drie kwartier over doet om te verschijnen en vervolgens duurt het ook nog eens eem drie kwartier voordat Mw. eens bezoek krijgt van een ambulance? Ik zou bijna zeggen hop trek d;r in een auto en cross zelf naar dat ziekenhuis toe, ze had namelijk niets gebroken in een val toch… Onbegrijpelijk dat de HAP dan niet gewoon een ambu stuurt vanaf ziekenhuis… Het is m.i. dan een hard voorbeeld van subjectiviteit in de medische rechtsgang. Reden waarom onder sommige slachtoffers het medische tuchtrecht als zijnde het medisch kluchtrecht wordt genoemd. Ik denk dat we hier toch wel van een ondermaatse prestatie kunnen spreken, die daarbij niet eens voldoet aan de interventienorm qua tijd om in actie te komen in levensbedreigende situaties… Ik denk dat zoals Dhr Van Aggelen in de rechtsgang het nodige voorbij heeft zien komen ook wel gelijkenis kan hebben met een andere maatschappij kritisch boek omtrent letselschade Medische Missers en Gesjoemel in de rechtsgang van mr. Paul Ruijs… Triest hoor…