OM: in verhouding te weinig medische strafzaken
Array
Het Openbaar Ministerie vindt dat de politie meldingen van mogelijke medische fouten te weinig serieus neemt. De landelijk officier Medische Zaken zei in RTL Nieuws dat dat onder meer ligt aan de werkwijze van de politie. Die zou mensen die aangifte willen doen niet altijd serieus nemen. Jaarlijks overlijden zo’n 1700 mensen door een medische fout, dit leidt slechts zelden tot een strafzaak. Ziekenhuizen, verpleeghuizen en artsen moeten volgens het OM verdachte zaken vaker melden. Landelijk officier Van Eykelen denkt dat zorgmedewerkers zaken verzwijgen omdat ze vervolging vrezen.In 2008 behandelde justitie 48 dossiers.
Het Openbaar Ministerie is belast met de leiding over het opsporingsonderzoek en vervolging van strafbare feiten. Deze strafbare feiten kunnen plaatsvinden op elk maatschappelijk terrein en kunnen opzettelijke feiten betreffen of kunnen bijvoorbeeld het gevolg zijn van het niet inachtnemen van de vereiste zorgvuldigheid. Ook voor, tijdens of na een medische (be)handeling kan door een zorgverlener een strafbaar feit jegens de patient gepleegd worden. ‘Klassiek voorbeelden’ van zo’n strafbaar feit zijn het afzetten van het verkeerde been of het toedienen van onjuiste medicatie of bloed van de verkeerde bloedgroep.
Binnen het Openbaar Ministerie worden de medische zaken behandeld door medische officieren. Op ieder regionaal parket is zo’n medisch officier aanwezig, medische zaken uit de kleinere lokale parketten worden naar de medisch officier doorgeleid.
Een medische zaak is een zaak waarin de verdachte een persoon is die werkzaam is in de (geestelijke) gezondheidszorg of de alternatieve gezondheidssector en wiens, al dan niet onbevoegd of ondeskundig, handelen of nalaten een vermoeden oplevert van een strafbaar feit zoals omschreven in het Wetboek van Strafrecht en/of de relevante wetten.
Zodra een verdachte zijn of haar beroep binnen de gezondheidszorg gebruikt voor het plegen van enig strafbaar feit dan overweegt het Openbaar Ministerie altijd of de zaak gemeld moet worden aan de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Deze melding zal in veel gevallen plaatsvinden. De Inspectie voor de Gezondheidszorg bepaalt zelf of zij onderzoek verricht met inachtneming van onder andere de Leidraad onderzoek door de Inspectie voor de Gezondheidszorg.
De medewerkers van het Openbaar Ministerie die zich met medische zaken bezighouden worden ondersteund door de twee medewerkers van het Expertisecentrum Medische Zaken. Het Expertisecentrum is gevestigd op het parket Rotterdam en wordt gevormd door M. van Eykelen en N. Eken-de Vos. Het expertisecentrum adviseert en informeert (on)gevraagd, werkt mee aan het opstellen van beleid en voert overleg met externe partners.
Voor de patient / nabestaanden of de Inspecteur voor de Gezondheid bestaat de mogelijkheid een tuchtrechtelijke klacht in te dienen. Een tuchtrechtelijke en strafrechtelijke procedure kunnen tegelijkertijd dienen.
One thought on "OM: in verhouding te weinig medische strafzaken"
Comments are closed.
Inderdaad neemt politie (KLPD) meldingen van medische zaken verdacht van strafbaar handelen niet serieus onder het mom hier zelf geen expertise en macht tot handelen in te hebben, dit terwijl na positieve bevinding van het EMZ zaken terugverwezen kunnen worden naar hun met inzet van een Rechter Commissaris… Ook een regionaal OM kan dossiers wegleggen in de ‘bodemloze lade van het archief’ met tijdsverstrijking ten nadele van het slachtoffer…
Voor een niet te negeren strafzaak is het van belang dat er tweevoudig onafhankelijk bewijs wordt geleverd, en de straffe ten minste zes jaar zal bedragen bij veroordeling, wil men de zaak vanwege maatschappelijk belang (het in functie houden van een hoogopgeleide?) niet kunnen seponeren. Voor een strafbaar feit is het ook nodig, dat de pleger bewust willens en wetens met kennis van strafvervolging een dergelijke daad en zonder situaties van overmacht gepleegd heeft. Daarbij is van belang dat het proces tot strafvordering conform het artikel 348 SV etc. correct is verricht.
Nederland kent een schikkingscultuur, en medische misdrijven worden niet hard aangepakt. In medische kwesties gaat men zelfs primair uit van het oorsponkelijk dossier, terwijl men op zijn vingers kan uittellen dat een dergelijk dossier aangepast is. Een bankovervaller laat ook geen kopie van zijn paspoort achter bij zijn afwijkende vorm van geldverschaffen. Omdat er ook sprake kan zijn van een wetenschappelijk experiment ten nadele van de patiënt zal er dan elders wel verslag van bestaan. De overvaller stopt ook zijn ‘poen’ ergens anders weg…
Stichting De Ombudsman te Hilversum bevond uit onderzoek naar letselschadedossiers dat 75% van de onderzochte dossiers op cruciale punten onvolledig waren. En dan spreken we nog niet van dossiers waar bewust misbruik is gepleegd van een patient voor wetenschappelijke doeleinden niet per defenitie in het belang van de zorgconsument.
Helaas is het zo, dat de wetstheorie niet strookt met de praktijk. De hervormingen tot een neiuwe wetgeving hebben geen zin als ook deze wetten niet nageleefd worden. Zoals Mr. Rijken KNMG het benoemde: “Mensen maken de maatschappij”. Minister van Justie Hirsch-Ballin liet in de beleidsnota Veilig Melden van de KNMG 2007 nog weten dat medische oneigenlijkheden (van fraude tot misdrijf) voor alsnog niet vervolgd behoeven te worden.
Prof legemaate benoemde in 2006 al de zwijgcultus rondom het ontstaan en de beoordeling van letselschade ten nadele van de zorgconsument, (welke een maatschappelijke voortstrekkendheid heeft voor het slachtoffer met een secundaire victimisatie) en hij benoemde onlangs de nalatigheid van ziekenhuisbesturen en specialisten in respectievelijk de Kwaliteitswet Zorg Instellingen (KZI)en de Wet Geneeskundige Benahandelings Overeenkomst (WGBO) om kwalijke zaken aan te pakken, wegens nalatigheid in het bewaken van de kwaliteit conform de vanuit de beroepsgroep zelve afgesproken normen en waarden, door hem benoemd als een kwestie van partners in crime. Hier kunnen wij de Inspectie van Volksgezondheid aan toevoegen.
Naar vernemen zou Paul Ruijs in zijn boek ‘Courtwatch’ ook de nodige perikelen onder gerechtelijke stoelendans benoemen aangaande wantoestanden in het medisch recht.
Bijkomdend probleem in gevolge vanwege het specialisme en de zwijgcultus met het gegeven dat het slachtoffer zelf moet aantonen dat hij/zij slachtoffer is van een medisch ongewenste daad, wie wijst bewijst is het credo, is het voor velen ondoenlijk om recht te kunnen behalen met een eerzame genoegdoening.
Medische misdaad bestaat echt en wordt onder diverse factoren als boven gemeld in stand gehouden, en dan spreken we niet eens meer in het ‘verkeerd been afzetten-jargon’ maar van echt bewust misbruik!
Het is tijd dat er iets gaat veranderen ten bate van de eerzaam arts en integer patiënt. Het beroeps-elan raakt behoorlijk beschadigd. Misstanden behoren aangepakt te worden, grove verwijtbare nalatigheid en misbruik hoort strafrechtelijk vervolgd te worden, terwijl medische fouten behoren open en eerlijk met een zekere steun aan de arts en een optie op herstelbehandeling voor het slachtoffer beoordeeld te worden, opdat we er samen van kunnen leren en samen een betere (gezondheids-)maatschappij vormen. De maatschappij zijn we zelf. Vraag niet wat kan mijn land doen voor mij, maar wat kan ik doen voor mijn land? Eis een deugdelijke naleving van wetten en gezag en neem geen genoegen met schikking ten dienste van de instandhouding van wanpraktijken.